Edit3008 nawet nie ma pojęcia do jakiego śmiechu doprowadziła mnie Jej opinia! ;)

Ale chyba musiałam sama się przekonać jak słaba jest ta książka. Bo niestety jest bardzo, bardzo beznadziejnie słabiutka.
Tyle dziwacznego filozofowania to nawet w dziełach Beaty Pawlikowskiej ze świeczką szukać!

Myślę, że autorka chciała stworzyć coś w konwencji mitu (nawet zadedykowała powieść wiatrowi) albo przypowieści i niestety z marnym skutkiem... Wszelka fizyczność jest tu opisana bardzo dosadnie i dość obrzydliwie.

Wszystkie postacie są niebywale prymitywne, płytkie, proste, z mentalnością, instynktami i potrzebami człowieka pierwotnego (tu głównie Hiszpanie) oraz zwierzęcymi odruchami albo nadmiernie uduchowione jak Malinalli i jej babcia.
I ileż do cholery można czytać o ślinie, potrzebach fizjologicznych, wszystkich otwierających, rozciągających się porach i pachwinach naszego ciała?!

Opis tego jak Cortes rzuca się na Malinalli w rzece, a potem w uduchowieniu ją gwałci jest nie tylko degustujący, ale po prostu śmieszny.

Jedynym plusem tej książki jest śliczna okładka oraz to, że dowiedziałam się, iż istniał kiedyś ktoś taki jak Mallinali i jaką role odegrała w podbiciu Azteków. To jest ciekawe, ale jeśli przeczytamy o tym wszystkim z innego źródła, a nie tej książki... Bo ja przynajmniej nic nie zrozumiałam.

I na zakończenie kilka fajnych cytatów!

"Nad milpą wyrosły ogromne kaczany nasączone esencją duchową babki, a po żniwach Malinalli wchodziła z nią w komunię za każdym razem, gdy podnosiła do ust tortillę"

"Cortes przyglądał się jej nagiemu ciału (...) i podniecił się jak nigdy dotąd. (...) a wówczas zobaczył jej piersi nastolatki, jędrne, ogromne, ze sterczącymi sutkami godzącymi prosto w jego serce. (...) Malinalli ze swej strony poczuła, że w wargach Cortesa i w jego ślinie znajduje się płynny skrawek boga, okruch wieczności i że pała pragnieniem skosztowania go i zachowania na swoich wargach."

Edit3008 nawet nie ma pojęcia do jakiego śmiechu doprowadziła mnie Jej opinia! ;)

Ale chyba musiałam sama się przekonać jak słaba jest ta książka. Bo niestety jest bardzo, bardzo beznadziejnie słabiutka.
Tyle dziwacznego filozofowania to nawet w dziełach Beaty Pawlikowskiej ze świeczką szukać!

Myślę, że autorka chciała stworzyć coś w konwencji mitu (nawet zadedykowała...