Mówiąc szczerze, już na samym wstępie - ma chyba najobrzydliwszą okładkę, jaką kiedykolwiek widziałam. Wygląda jak dzieło początkującego użytkownika Photoshopa, który gdzieś zgubił nieco zmysłu artystycznego i poczucie estetyki, sklejając ze sobą warstwy kompletnie do siebie niepasujące. Przez to już na samym początku można odebrać wrażenie, że ma się styczność z jakimś kiepskim self-publishingiem.

Z opisem fabuły jest zresztą podobnie. W zasadzie kiedy przeczytałam go pierwsze trzy razy, nie zrozumiałam kompletnie nic. Społeczność? Paleolit środkowy? Wikingowie? Cóż, brzmi jak przepis na... breję.

(...)

Co może być zadziwiające, w tym chaosie i miotaniu czytelnika z epoki w epokę jest pewien porządek i logika. Radosław Lewandowski nie tylko konsekwentnie realizuje jakiś wcześniej opracowany plan, ale też z niezwykłą wprawą oddaje klimat wszystkich epok. Dzięki temu ten z pozoru kiepski pomysł przeradza się w całkiem interesujący koncept. Autor nie tylko z lekkością posługuje się słowami, ale także przechodzi z jednej konwencji do drugiej, dzięki czemu zarówno science-fiction, jak i część historyczna, ma odpowiedni sobie język i oprawę opisową. Nawet Słowianie posługują się stylizowaną staropolszczyzną, natomiast postacie z przyszłości typowym naukowym “bełkotem”.

Więcej na: http://gexe.pl/ksiazki/art/3806,yggdrasil-struny-czasu

Mówiąc szczerze, już na samym wstępie - ma chyba najobrzydliwszą okładkę, jaką kiedykolwiek widziałam. Wygląda jak dzieło początkującego użytkownika Photoshopa, który gdzieś zgubił nieco zmysłu artystycznego i poczucie estetyki, sklejając ze sobą warstwy kompletnie do siebie niepasujące. Przez to już na samym początku można odebrać wrażenie, że ma się styczność z jakimś...