(...) zawsze to jej nagie ofensywne ciało podążało za nią. Była to próba ucieczki od własnego ciała, jak przed kimś obcym, kogo ona, pani Isotta, nie potrafiła ocalić w kłopotliwej sytuacji i nie pozostawało jej nic innego, jak zostawić je własnemu losowi. A jednak to ciało, tak bujne i trudne do ukrycia, było kiedyś jej dumą, powodem do zadowolenia; i dopiero niekorzystny splot okoliczności pozornie wytłumaczalnych zdołał sprawić, że stało się przyczyną wstydu. A może nie, może jej życie było życiem ubranej pani, jaką była każdego dnia, a nagość należała do niej w niewielkim stopniu, była nierozważnym stanem natury, który objawiał się co jakiś czas, wprawiając w zdumienie innych, a przede wszystkim ją samą”.

(...) zawsze to jej nagie ofensywne ciało podążało za nią. Była to próba ucieczki od własnego ciała, jak przed kimś obcym, kogo ona, pani Is...

Teraz czytając, odnajdował w powieści większe umocowanie w rzeczywistości, pełniejsze i bardziej konkretne, wszystko miało tam znaczenie, doniosłość i rytm. Amedeo czuł się doskonale w tej sytuacji: zapisana strona otwierała przed nim prawdziwe życie, głębokie i pasjonujące, a kiedy unosił oczy, widział przygodne, lecz przyjemne zestawienie kolorów i wrażeń, świat drugorzędny i dekoracyjny, który do niczego nie mógł go zobowiązać.

Teraz czytając, odnajdował w powieści większe umocowanie w rzeczywistości, pełniejsze i bardziej konkretne, wszystko miało tam znaczenie, do...

[...] miał wrażenie, że w tym bezkształtnym splocie życia istnieje jakiś ukryty, sekretny ścieg, jakaś harmonia, którą może wytropić tylko błękitna dziewczyna, i na tym polega jej cud, że w każdej chwili z chaosu miliona możliwych ruchów, spośród tysiąca nieużytecznych gestów potrafi wybrać ten właściwy, klarowny, niewymuszony i niezbędny, ten jeden jedyny, który się liczy.

[...] miał wrażenie, że w tym bezkształtnym splocie życia istnieje jakiś ukryty, sekretny ścieg, jakaś harmonia, którą może wytropić tylko b...