Galaktyczny konflikt trwa w najlepsze i choć Miller i Holden tkwią w całej sprawie po uszy, wciąż jeszcze nie wiedzą dokładnie, z czym mają do czynienia, kto odpowiada za tajemnicze zniknięcie załogi Scopuliego, jakie intencje za tym stoją i kto tu właściwie do kogo strzela. I jakie znaczenie dla całej sprawy ma pewne makabryczne znalezisko, którego bohaterowie dokonali pod koniec pierwszej części książki. Druga połowa „Przebudzenia Lewiatana” dostarcza odpowiedzi na większość pytań, ale wiele się jeszcze wydarzy, nim zostaną one udzielone.

W drugiej części powieści jej charakter ulega może nie diametralnej, ale na pewno zauważalnej zmianie – konflikty na tle rasowo-politycznym ustępują miejsca zagrożeniu poważniejszemu nawet, niż wojna obejmująca swym zasięgiem cały Układ Słoneczny. Żywe i podlegające organicznym przemianom społeczne tło stanowi jeden z głównych atutów książki i kiedy wyraźnie traci na znaczeniu, budzi to pewien żal. Nie znaczy to jednak, że przetasowanie punktów ciężkości jednoznacznie „Przebudzeniu Lewiatana” zaszkodziło. W końcu w jego wyniku do akcji wkraczają rzygające zombie.

George R. R. Martin podobno uważa omawianą powieść za najlepszą książkę o rzygających zombie, jaką kiedykolwiek czytał. Nie wiadomo co prawda, jak bogatą skalą porównawczą dysponuje słynny pisarz, jednak danie temu wiary nie jest szczególnie trudne. Być może chodzi o to, obecność zombie to w „Przebudzeniu Lewiatana” kwestia poboczna, nie otrzymujemy więc kolejnej kalki tak ostatnio popularnego survivalowego schematu. Tym sposobem powieść ma szansę przypaść do gustu zarówno zdeklarowanym fanom żywych trupów i wszelkiego rodzaju krwio(mózgo?)żerczych mutantów, jak i tym, którzy zwykle omijają tę gałąź popkultury.

Kosmiczna przygoda z elementami powieści detektywistycznej, horroru, ale także fantastyki socjologiczno-politycznej – mariaż dający całkiem zadowalające efekty. Oczywiście omawiana powieść nie jest dziełem pozbawionym wad – z bohaterów czasem wyłazi papierowość, tu i ówdzie natknąć się można na zbędne dłużyzny, zakończenie jednego z głównych wątków trąci tanim sentymentalizmem, a przy tym jest mocno naciągane – ale przymykanie na nie oczu przychodzi z łatwością. Wyjątkiem jest może wspomniane w recenzji części pierwszej fatalne tłumaczenie, ale za to przecież trudno winić autorów powieści. Tym ostatnim udało się zawrzeć w książce co najmniej kilka świeżych pomysłów z zakresu światotwórstwa, zgrabnie poradzili sobie z dwutorowym prowadzeniem narracji i choć „Przebudzenie Lewiatana” nigdy nie miało być książką science fiction, zadbali o (rzekomo) naukowe „podkładki” zwiększające wiarygodność bez zbędnego brnięcia w techniczne szczegóły. W efekcie powstał kawał przyzwoitej literatury rozrywkowej. I choć większość kluczowych wątków doczekała się wyjaśnienia i zamknięcia, zakończenie w pewnym stopniu otwarte każe niecierpliwie wyczekiwać kontynuacji.

Agata Rugor