Julia, James i Adam trafiają do bazy antyrządowej organizacji o nazwie Punkt Omega. Dziewczyna ma za zadanie nauczyć się panować nad swoją mocą, ale przychodzi jej to z trudem. Bardziej niż na opanowaniu swojego przekleństwa swoich zdolności, zależy jej na spędzaniu czasu z Adamem. Ten jednak wydaje się mocno zajęty. Niebawem Julia odkrywa sekret, który może przekreślić ich wspólną przyszłość.


Zacznijmy od tego, co rzuca się w oczy już od pierwszych stron: niesamowicie kwiecistej, pełnej dziwnych porównań narracji. Podobnie jak w "Dotyku Julii", narratorką tej powieści jest główna bohaterka, Julia, która co jakiś czas (na początku bardzo często, z biegiem wydarzeń coraz rzadziej) raczy nas swoimi komentarzami, które zapewne mają [wydłużyć książkę] nadać dramatyzmu i pomóc nam we wczuciu się w sytuację. W moim odczuciu, te kwiecistości momentami zakrawają o śmieszność i raczej niewiele wnoszą do całości.


Na plus powieści można zaliczyć względnie dobre tempo wydarzeń. Przebrnąwszy przez początkowe rozdziały, które mają za zadanie wprowadzenie czytelnika w nowe otoczenie, zostajemy wciągnięci w wir pewnych wydarzeń, które mają doprowadzić do rewolucji w Sektorze 45, w pobliżu którego znajduje się podziemna baza. I tak, doceniam, że wątek romantyczny nie stłamsił całej fabuły, że nadal dzieje się coś więcej niż podziwianie urody Adama i wzdychanie bohaterki nad tym, jak bardzo go ona pragnie (choć i tego nie brakuje, nie oszukujmy się). A jednocześnie wciąż żywo pamiętam fabularny "plot-twist", który sprawił, że [zamknęłam książkę i zaczęłam się śmiać] zaczęłam się zastanawiać "po co?". Tylko po to, bym zaczęła współczuć Adamowi jego "złej i okrutnej przeszłości"? Żebym jeszcze bardziej znienawidziła antagonistę?


Skoro już jesteśmy przy bohaterach. Nienawidzę Julii! To postać tak przedramatyzowana i skora do przesady, że podczas lektury nieraz przewracałam oczami nad jej zachowaniem. W wielu sytuacjach siedemnastoletnia(!?) dziewczyna zachowuje się jak rozpieszczona siedmiolatka: krzyczy, bije, miota się, a dopiero potem [stawia żądania] zadaje pytania. Nie otwiera się na ludzi, patrzy na wszystkich spode łba, a potem zarzuca całemu światu, że rebelianci z Punktu Omega jej nie lubią. Jak mają cię lubić, skoro cię nie znają, a ty nie próbujesz się choćby do nich uśmiechnąć i pokazać, że jesteś sympatyczna; skoro słyszeli plotki na temat twojej niesamowitej mocy, która wzbudza w nich przerażenie?

Mojej sympatii nie wzbudza też Adam - chłopak Julii - który w "Sekrecie Julii" pojawia się rzadko, ale jeśli już, to: a) powtarza Julii, jak bardzo jej pragnie; b) przeprasza i/lub błaga Julię; c) po prostu jest i się nie odzywa? Czy w "Dotyku Julii" też był taki... nijaki? Uważam, że pod względem "nastoletniego romantycznego angstu", on i Julia znajdują się na jednym poziomie. I nie, to nie jest komplement.

W tym miejscu warto wspomnieć o antagonistach, ponieważ w "Sekrecie Julii" mamy ich już dwójkę. Do mojego ulubieńca Warnera, którego poznaliśmy w pierwszym tomie, dołącza jego ojciec. I powiem wam, że o ile kreacja tego pierwszego jest naprawdę dobra (w tej części staje się nawet lepsza niż w poprzedniej, antybohater zyskuje jeszcze więcej wymiaru i, mimo pewnych scen, które niesamowicie upodabniają go do Adama, nadal jest moją ulubioną postacią), o tyle drugi z panów zostaje potraktowany bardzo powierzchownie. Nie wymagam od Autorki, by od razu opowiedziała nam całą historię jego życia, ale Anderson to taki najbardziej sztampowy "zły", jakiego można spotkać w literaturze. Jest zły, bezwzględny, nie okazuje uczuć, brak w nim jakiejkolwiek empatii, "bo tak". Jego jedynym dobrym punktem jest jego... wygląd. Piękny mężczyzna o paskudnym sercu i bez grama człowieczeństwa *głębokie westchnienie* Nie wiem, czy Autorka wprowadziła go tylko dla kontrastu, by pokazać, że Warner nie jest taki zły? Jakby bała się, że czytelnicy nie dostrzegą różnicy?


Pozwolę sobie jeszcze na chwilę wrócić do aspektów fabularnych i zaapelować do Was. W "Sekrecie Julii" pojawia się pewna scena, w której ostatecznie straciłam szacunek dla Julii. Nie chcę tu niczego spoilerować, ale, drogie Czytelniczki, bardzo Was proszę, doceńcie, kiedy chłopak, którego lubicie, mówi wam o czymś, co jest dla niego ważne, co świadczy o jego zaufaniu wobec Was... Nie wypowiadajcie nagle imienia innego. Tak... no, kurczę, nie wypada. Szanujmy się.


Podsumowując, "Sekret Julii" wydaje mi się godną kontynuacją Dotyku. Od lektury pierwszego tomu minęło sporo czasu; gdybym sięgnęła po "dwójkę" od razu, ocena mogłaby być wyższa. Nie ma tragedii, fabuła płynie wartko i lektura mija przyjemnie, ale... za często przewracałam oczami nad zachowaniem Julii.

Julia, James i Adam trafiają do bazy antyrządowej organizacji o nazwie Punkt Omega. Dziewczyna ma za zadanie nauczyć się panować nad swoją mocą, ale przychodzi jej to z trudem. Bardziej niż na opanowaniu swojego przekleństwa swoich zdolności, zależy jej na spędzaniu czasu z Adamem. Ten jednak wydaje się mocno zajęty. Niebawem Julia odkrywa sekret, który może przekreślić ich...