Tradycje to rzecz święta i należy je kultywować, a książę Imir dobrze o tym wie. Dlatego, gdy przychodzi pora na ożenek, idzie za przykładem swoich dziadów, ojca, braci i wypuszcza pod niebo magiczną strzałę. W miejscu, gdzie spadnie owy niezwykły przedmiot, czekać na niego będzie przyszła żona. Młody mężczyzna wyrusza więc w obce krainy, w których nadal żyją piękne i niebezpieczne stworzenia, a magia jeszcze nie wymarła... Cudowny świat otwiera przed nim swe bramy i przy okazji wplątuje w zaciekłą walkę sił dobra ze złem.

Biorąc "Imira" do ręki, nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Pierwszy raz miałam do czynienia z ową autorką, wydawnictwem, ale że lubię nowe doświadczenia, zaczęłam czytać. Od razu oczarował mnie magiczny klimat, nutka świeżości, lekkie pióro autorki... potem było jeszcze lepiej.

Książka jest dość krótka, akcja pędzi do przodu, nie ma więc czasu na nudę. Przed każdym rozdziałem znajduje się krótka notka, która informuje nas o tym, czego dowiemy się w najbliższym czasie. Co najlepsze - nie zdradza ona szczegółów i dodatkowo zwiększa napięcie; zmusza wręcz do dalszego poznawania losów Imira.

Główny bohater jest człowiekiem niezwykle szlachetnym, jak na księcia i rycerza przystało. Misja, której się podjął, miała sprawdzić jego charakter i męstwo. Dlatego też na jego drodze pojawiają się przeszkody, które nie zawsze wymagają czystego serca bohatera. Było to dla mnie coś nowego, autorka pokazała bowiem, że w pewnych sytuacjach nie ma miejsca na litość i dobroć.

Świat magii, pełen Bagienników, Utopców, Rusałek, Obłoczyc, Zyrów,
Chmurników, Zduszów... i innych stworzeń wyciągniętych prosto z mitologii słowiańskiej pochłonął mnie bez reszty. Barwne, przejrzyste opisy miejsc sprawiały, że wraz Imirem błądziłam po dzikich, pogańskich krainach.

Na pochwałę zasługuje również ironiczne ukazanie pewnych wątków z naszych reali: Baba Jaga jako "opiekunka do dzieci", czy Rada Głupców sprawująca władzę w państwie (skąd my to znamy?). Rewelacyjny humor przejawiający się zarówno w wypowiedziach bohaterów ("-Napijesz się wina? Dobry rocznik.-Nie, dziękuję. Przyjechałem konno.") jak i w ich postawach (np. Bóg-Stwórca, który nie mieszkał w Niebie lecz na Ziemi, bo miał lęk wysokości) sprawiał, że na mojej twarzy pojawiał się szeroki uśmiech. Koniecznie muszę jeszcze wspomnieć o przepięknych ilustracjach autorstwa Jaworowskiego, w których się po
prostu zakochałam!


Szkoda jednak, że książka jest tak krótka, bo mogłabym się przy niej bawić znacznie dłużej. Czasami prosty język autorki wydawał mi się aż za prosty i miałam wrażenie, że pewne rozdziały były przeznaczone dla małych dzieci, gdy kolejne zawierały pewne symbole, alegorie i sarkazm zarezerwowany dla dojrzalszych czytelników. Nie bardzo zgadzam się również z tym, że książka należy do powieści fantastycznych, mnie o wiele bardziej przypominała złożoną
baśń, albo legendę.

W każdym razie lekturą "Imira" jestem oczarowana. To idealny dowód na to, że prawdziwe, wartościowe książki leżą cicho na półkach w księgarniach i to tylko dlatego, że nie są dobrze wypromowane. Nie trafiają więc w ręce czytelników, z czasem zostają zapomniane, wymazane z pamięci. To przykre, biorąc pod uwagę fakt, że mają nam do powiedzenia więcej niż ckliwe historie miłosne zawarte w typowej fantastyce XXIw.



recenzja opublikowana na http://magica-mundi.blogspot.com/

Tradycje to rzecz święta i należy je kultywować, a książę Imir dobrze o tym wie. Dlatego, gdy przychodzi pora na ożenek, idzie za przykładem swoich dziadów, ojca, braci i wypuszcza pod niebo magiczną strzałę. W miejscu, gdzie spadnie owy niezwykły przedmiot, czekać na niego będzie przyszła żona. Młody mężczyzna wyrusza więc w obce krainy, w których nadal żyją piękne i...