Właśnie zakończyłam czytanie wydanych książek z serii ,,Pieśń Lodu i Ognia”. Cóż, teraz pozostaje tylko mieć nadzieję, że ,,Wichry Zimy” jednak się ukażą i że do tego czasu nie zapomnę fabuły poprzednich tomów.

Spełniła się przepowiednia zawarta w dewizie rodu Starków – zima powróciła do Westeros. A jeśli chodzi o Starków… Ich rodowy zamek, Winterfall, został zajęty przez Ramseya Boltona, który aby potwierdzić swoje prawa do władzy na północy żeni się z dziewczyną, która udaje Aryę, córkę Neda Starka. Tymczasem prawdziwa Arya traci wzrok i zostaje poddana nietypowemu szkoleniu, które ma zmienić jej sposób patrzenia na życie. Jej przyrodni brat, Jon Snow, coraz mocniej angażuje się w starania o objęcie Żelaznego Tronu przez Stannisa Baratheona, choć ma dużo zastrzeżeń zarówno wobec samozwańczego króla, jak i popierającej go kapłanki Melisandre. Los nie oszczędza też dwóch jasnowłosych królowych – Cersei Lannister zostaje oskarżona o zdradę stanu, a Daenerys Targaryen z powodów politycznych po raz drugi wychodzi za mąż, choć kocha Daario, swojego gwardzistę.

W poprzednich recenzjach pisałam, że podoba mi się, że w tej serii jest wiele bohaterów i wiele punktów widzenia. I nadal uważam to za duży plus, ale bardzo zawiódł mnie podział narracji w tej książce. Część narratorów była moim zdaniem kompletnie niepotrzebna, do tego nie były to postacie, które są jakieś szczególnie ważne dla akcji. Zdecydowanie za mało rozdziałów z perspektywy Jona, Tyriona i Aryi. Bardzo brakowało mi Brana(zwłaszcza biorąc pod uwagę w jakim stanie go zostawiliśmy) i Brienne. Bardzo wiele rozdziałów kręci się wokół Daenerys(są z jej perspektywy bądź ludzi z nią związanych), co mi się nie spodobało, bo moja sympatia do tej postaci raczej już nie wróci. Choć w tym tomie nie poczytamy już o jej psychopatycznych skłonnościach i rozmyślaniach z kim się teraz przespać, to nadal ta postać mnie irytuje i w sumie chciałabym, żeby jak najszybciej zginęła. Co prawda, tutaj Martin znów próbuje wrócić do wizerunku Dany jako szlachetnej, walczącej o prawa człowieka władczyni, ale biorąc pod uwagę jej zachowanie w poprzednich częściach, to Daenerys wychodzi jedynie na hipokrytkę. Do tego te ciągłe zachwyty nad nią, podkreślanie jej władzy i pochodzenia kojarzyły mi się raczej z jakąś antyutopią dla młodzieży niż z mroczną historią, gdzie żadna strona nie ma stuprocentowej słuszności. Dobrze, że chociaż Cersei częściowo dostała za swoje, choć podejrzewam, że w kolejnej części nadal będzie knuć i manipulować.

Mówiłam, że nie lubię większości postaci kobiecych u Martina? Mówiłam. Pod koniec pierwszego tomu ,,Tańca ze smokami” miałam zaledwie cztery żyjące i mające większy wpływ na akcję kobiece bohaterki, które lubiłam – Aryę, Brienne, Margaery i Goździk(ale w tym tomie występuje tylko jedna z nich nad czym ubolewam). George R.R. Martin postanowił sprawić mi przyjemność i dołączyć do nich jeszcze jedną – Val. Uważam, że to niesamowita postać, bardzo silna i odważna, walcząca o siebie i nierezygnująca z tego co dla niej ważne. Mocno liczę na to, że Jon spojrzy na nią przychylnym okiem. Niespodzianką jest to, że zaczęłam współczuć Theonowi. Nie potrafię zapomnieć tego, co zrobił, ale okazuje się, że jednak Ramsay jest zacznie gorszy. Zastanawiam się, czy Martin da bardziej romantyczny wymiar relacji Theona i Jayne. Z jednej strony byłoby to ostro schematyczne, ale chyba nie bardziej niż romans Daaria i Daenerys. Najmocniej martwię się teraz o Jona(kto przeczytał, wie o co chodzi) i Tyriona, który wciąż szuka… nie wiadomo czego. Może sensu życia? Ogólnie jego postać staje się coraz bardziej smutna i melancholijna, ale nie zatraca swojego poczucia humoru i ciętego języka. Interesuje mnie też jaką drogę obierze Aryę.

Gdyby rok temu ktoś mi powiedział, że przeczytam z zapartym tchem sagę Martina, to pewnie roześmiałabym się i odparła, że to nie dla mnie. A jednak przeczytam z wielką przyjemnością, choć(jak w każdej dłuższej serii) były tomy bardzo dobre i te gorsze. Polecam każdemu(ale tak od szesnastego roku, bo chwilami jest dość ostro i wulgarnie!), chociażby po to, żeby wyrobić sobie opinię i dowiedzieć się o co tyle hałasu.

,, Nikt jeszcze nie umarł dlatego, że ugiął kolana(…) Ten, kto klęknie, może znowu wstać i ująć w dłoń miecz. Ten, kto ma sztywne nogi i resztę ciała, już nie ożyje.”




Ps. Obiecałam, że jak przeczytam całą serię, to przedstawię parę moich teorii na to, co może się dalej wydarzyć. Zatem teraz to zrobię. Jeśli nie chcecie zbyt wielu spoilerów, to nie czytajcie. Nie opiszę też wszystkich teorii, bo jest ich po prostu za dużo.

1. Mam nadzieję, że związek Daenerys i Jona to tylko pomysł scenarzystów, ewentualnie, że nie potrwa on długo, bo Daenerys życzę śmierci, a Jona mocno ,,shippuję” z Val.
2. Słyszałam, że Martin chciał napisać sagę, której bohater… ginie na samym początku i że tym bohaterem miałby być Ned Stark albo Rhaeger Targaryen. Ale przecież przed początkiem właściwej akcji i w pierwszym tomie zginęły też inne osoby. Co więc, jeśli tym bohaterem okaże się Robert, Brandon Stark, khal Drogo albo Viserys?(oby nie ten ostatni!)
3. Kto zasiądzie na Żelaznym Tronie, nawet nie będę tworzyć teorii, bo to może być praktycznie każdy, nawet jakiś odnaleziony bękart Roberta. Słyszałam, że Martin inspirował się Wojną Dwóch Róż, więc może odpowiedzi warto szukać w historii?
4. W przeciwieństwie do punktu pierwszego, jestem za tym, żeby Jon, tak jak w serialu, okazał się synem Lyanny i Rhaegera. I oczywiście, aby przeżył.
5. Kto zabije Cersei? Ona jest przekonana, że Tyrion, część czytelników, że Jaime, mniejszy odsetek, że Arya. Jestem za Jaimem. Po pierwsze, będzie mógł ostatecznie odkupić winy, po drugie, będzie to najbardziej emocjonalne.
6. Kim jest ,,młoda, piękna królowa”, która zabierze władzę Cersei? Ona sama sądzi, że Margaery, większość znaków wskazuje, że jest to Daenerys, ale byłoby to bardzo proste… Osobiście, wolałabym, aby okazała się nią Margaery, jednak do dyspozycji jest jeszcze wiele pań. Niektórzy typują Sansę, ale królową jest przecież też Jayne Robba, księżniczka jest nazywana Val… A przez dwa kolejne tomy ich rola może wzrosnąć.

Właśnie zakończyłam czytanie wydanych książek z serii ,,Pieśń Lodu i Ognia”. Cóż, teraz pozostaje tylko mieć nadzieję, że ,,Wichry Zimy” jednak się ukażą i że do tego czasu nie zapomnę fabuły poprzednich tomów.

Spełniła się przepowiednia zawarta w dewizie rodu Starków – zima powróciła do Westeros. A jeśli chodzi o Starków… Ich rodowy zamek, Winterfall, został zajęty przez...