Może najlepszą rekomendacją dla Wurta jest fakt, że w 24 lata po napisaniu powieść w ogóle się nie zestarzała, ani język, ani pomysł(y), zanachronizowały się jedynie telefony, ale to bez znaczenia, to rekwizyt i to przecież nie jest nasza rzeczywistość. Wurt oczywiście nie jest sf (więc ma łatwiej), z tradycyjnego podziału na fantastyczne gatunki ma całkiem sporo cech horroru, lecz przede wszystkim świetnie się mieści w tym nadal modnym (i dobrze) i wiecznie niedookreślonym nurcie fantasy jakim jest new weird.

Noon stworzył niezwykły świat. Rzeczywistość narkotyczna (wurt) i (nie)realna istnieją w niej równoprawnie i nie równolegle lecz przecinając się. To zadziwiająco piękny świat rozkładu, świat ze straszniejszej wersji Alicji w Krainie Czarów, którą Noon przywołuje chętnie i wielokrotnie. Oto skrócony wykład z praw tego świata :"Istnieje jedynie PIĘĆ CZYSTYCH FORM EGZYSTENCJI. I wszystkie maja jednakową wartość.(...) Ich nazwy to: Pies, człowiek, robo, widmo i wurt." Egzystencja zaś osiąga pięć poziomów. Drugi poziom to Człekopies, Robowidmo, Wurtczłek, i tak dalej. Potem miesza się to bardziej, trzy- i czteroczłonowo, aż do poziomu piątego: Robowidmowurtoczłekopsa. Ale ten ostatni poziom ma też inne nazwy. Najciekawsza z nich brzmi: Alicja. Noon często wskakuje na takie wyżyny abstrakcji. I ja to uwielbiam. Podobnie jak piękne, intensywnie malarskie obrazy: miejsc (Butelkowo, Zapluta Nora, Gabinet Kota, Sielankowo) i postaci (Stwór, Żuk w kolorach).

Zapewne w kontekście tego co już napisałam, zabrzmi to trochę zaskakująco, ale chyba to czego mi w Wurcie zabrakło, to odrobiny więcej szaleństwa. Takiego co powoduje, że książkę trzeba przeczytać jeszcze raz, bo zbyt mocno burzy zwykłe tory myślenia (na poziomie fabuły, samej akcji, wszystko jest zbyt proste). Obracając się w gatunku i miedzy rzeczami w przybliżeniu podobnymi, to uczucie wyzwalał we mnie na przykład Welin Hala Duncana, albo Donnie Darco (film), nie mówiąc już o tym ile razy w kółko można czytać Alicję. Noon za dużo dopowiada.

I cały czas zastanawiałam się, czemu nie nazwał Desdemony Eurydyką.

Oczywiście chcę przeczytać tom drugi (Pyłki), i jeszcze bardziej trzeci, na razie nieprzetłumaczony (bo w nim carollowa Alicja występuje osobiście). Mam nadzieję, że Mag pokusi się o wydanie.

Może najlepszą rekomendacją dla Wurta jest fakt, że w 24 lata po napisaniu powieść w ogóle się nie zestarzała, ani język, ani pomysł(y), zanachronizowały się jedynie telefony, ale to bez znaczenia, to rekwizyt i to przecież nie jest nasza rzeczywistość. Wurt oczywiście nie jest sf (więc ma łatwiej), z tradycyjnego podziału na fantastyczne gatunki ma całkiem sporo cech...