Niesamowity, piękny język i wręcz cudowny przekład Leśmiana - choćby dlatego było warto. Niestety treść większości opowiadań nie trafiła do mnie, a może ich nie zrozumiałem, pomimo, że po przeczytaniu starałem się odnaleźć ich kontekst wyszukując różne informacje na ich temat. To którego byłem najbardziej ciekaw tj. „Zagłada domu Usherów” nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia. Zdecydowanie lepiej czytało się te zawarte w „Tomie Drugim” np. mój faworyt „William Wilson” czy „Prawdziwy opis wypadku z P. Waldemarem”.

Niesamowity, piękny język i wręcz cudowny przekład Leśmiana - choćby dlatego było warto. Niestety treść większości opowiadań nie trafiła do mnie, a może ich nie zrozumiałem, pomimo, że po przeczytaniu starałem się odnaleźć ich kontekst wyszukując różne informacje na ich temat. To którego byłem najbardziej ciekaw tj. „Zagłada domu Usherów” nie zrobiło na mnie żadnego...

Tak naprawdę ciężko mi ocenić tę książkę, bo wiem, że Poe jest bardzo cenionym pisarzem i wielu innych inspiruje - może to kwestia doboru opowiadań a może tłumaczenia, ale czytało mi się je bardzo opornie.

Książka podzielona jest na dwa "tomy" to 10 opowiadań i w sumie ze wszystkich dwudziestu opowiadań najbardziej przypadły mi do gustu "Prawdziwy opis wypadku z p. Waldemarem" oraz "Czarny kot".

Myślę, że warte przeczytania, nawet przez osoby, które są przyzwyczajone do lżejszych tekstów i równie lżejszej tematyki.

Tak naprawdę ciężko mi ocenić tę książkę, bo wiem, że Poe jest bardzo cenionym pisarzem i wielu innych inspiruje - może to kwestia doboru opowiadań a może tłumaczenia, ale czytało mi się je bardzo opornie.

Książka podzielona jest na dwa "tomy" to 10 opowiadań i w sumie ze wszystkich dwudziestu opowiadań najbardziej przypadły mi do gustu "Prawdziwy opis wypadku z p....

Nie są to łatwe opowiadania i z pewnością nie robią na czytelniku takiego wrażenia, jakie mogły wywołać choćby sto lat temu.
To zupełnie inny rodzaj grozy, który daleki jest od współczesnej. Bazuje na lęku człowieka, który nie jest tak przesiąknięty brutalnością tego świata.
Największą trudnością jest wręcz archaiczny język, którym posługiwał się autor i budowa zdań, bowiem w większości są to zdania wielokrotnie złożone. Chwilami można zatracić ich sens.

Nie są to łatwe opowiadania i z pewnością nie robią na czytelniku takiego wrażenia, jakie mogły wywołać choćby sto lat temu.
To zupełnie inny rodzaj grozy, który daleki jest od współczesnej. Bazuje na lęku człowieka, który nie jest tak przesiąknięty brutalnością tego świata.
Największą trudnością jest wręcz archaiczny język, którym posługiwał się autor i budowa zdań,...

Uwielbiam jak niewielkie zbiegi okoliczności prowadzą nas do różnych zdarzeń, które równie dobrze mogłoby się nigdy nie wydarzyć. Gdybym nie wybrała polskiego jako przedmiot rozszerzony nie miałabym pewnej interesującej lekcji o Allanie Poe co z kolei popchnęło mnie do sięgnięcia do jego twórczości. Nie poczułabym wielkiej grozy i strachu czytając "studnia i wahadło" , nie rozmyślałabym tyle nad istotą śmierci i jej postrzeganiu czytając "cień" , "maskę czerwonego moru" , czy "przedwczesny pogrzeb". Nie zrozumiałam WSZYSTKICH jego opowiadań, ale nie przejmuję się tym gdyż o wiele więcej jest jednak tych, z których wyniosłam pewną mądrość bądź poczułam przenikającą wręcz do szpiku kości grozę.

Uwielbiam jak niewielkie zbiegi okoliczności prowadzą nas do różnych zdarzeń, które równie dobrze mogłoby się nigdy nie wydarzyć. Gdybym nie wybrała polskiego jako przedmiot rozszerzony nie miałabym pewnej interesującej lekcji o Allanie Poe co z kolei popchnęło mnie do sięgnięcia do jego twórczości. Nie poczułabym wielkiej grozy i strachu czytając "studnia i wahadło" ,...

Polecam wszystkim wytrwałym czytelnikom uwielbiającym dreszczyk, humor oraz grozę. Bawiłam się doskonale z nowelkami Poe (przy czarnym kocie uroniłam łze),trzeba się skupić co sie czyta ale warto. Przyjemnie analizowało mi się treść nowelek oraz ich głębszego znaczenia. Z pewnością Edgar A. Poe był chory psychicznie (obstawiam coś koło bordeline ale nie jestem psychiatrą) i to co przełożył na papier jest pięknem zbrudzonym zgrozą.

Polecam wszystkim wytrwałym czytelnikom uwielbiającym dreszczyk, humor oraz grozę. Bawiłam się doskonale z nowelkami Poe (przy czarnym kocie uroniłam łze),trzeba się skupić co sie czyta ale warto. Przyjemnie analizowało mi się treść nowelek oraz ich głębszego znaczenia. Z pewnością Edgar A. Poe był chory psychicznie (obstawiam coś koło bordeline ale nie jestem psychiatrą)...

Miłka Kołakowska | www.mozaikaliteracka.pl
___

Namiętność często postrzegana jest romantycznie. Mimowolnie dostrzega się w niej słodycz zakochania i łatwą – nawet dla zewnętrznego oka – chemię między podmiotami. Jednak ten odurzający stan to nie tylko niesiona miłością euforia nienasyconego serca, to także uczucia znacznie czarniejsze, niebezpieczne, w swych charakterze wręcz przerażające. Edgar Allan Poe niewątpliwie przemierzył wiele obrazów własnej wyobraźni, aby wykreować mroczny i złowieszczy ton ludzkiej namiętności. I to nowe wydanie zbioru opowiadań – opatrzone nastrojową okładką oraz posępnym rysem na brzegach stron, wrażeniowo odzwierciedla zanurzone w ciemności oblicze człowieka.

Tu nie ma miejsca na współczesny horror. Przede wszystkim nie ma drastycznego rozlewu krwi, nie ma też fizycznie zadanej drapieżności, w zamian pojawia się groza nieobliczalna – zanurzona tonią w szczelinach ludzkiego szaleństwa. Ale zanim czytelnik przekraczy próg poszczególnych opowiadań, wgryza się w krótką przedmowę Łukasza Orbitowskiego oraz zarys biograficzny zapisany piórem Bolesława Leśmiana, który dla tej antologii okazuje się także tłumaczem. Ten wstęp przybliża intrygującą postać samego Poe, definiując pewną bezimienność autora jeszcze za czasów jego krótkiego życia. Nieuchronnie staje się także świetną zapowiedzią zróżnicowanych emocji, z jakimi odbiorca mierzy się w przytoczonych tworach. Każdy z nich dotyka zupełnie innej warstwy przerażenia, każdy też zdaje się zaskakiwać stymulującym działaniem na wyobraźnię – nie zawsze podając gotowe fotografie zdarzeń, każąc najpierw ujarzmić możliwe scenariusze, może nawet wejść w owiane dreszczem myśli i poszukać własnej odpowiedzi. To proza mocno angażująca i z pewnością wymagająca uważnego oka – stylem zakorzeniona w języku już nieco archiwalnym, nie dla każdego przystępnym, a jednak dodającym odpowiedniego klimatu. Tu czuje się aurę nadchodzącego zła, wyczuwa się niepewność i niepokojącą grozę. Do moich ulubionych treści zaliczam mrożące krew w żyłach i jednocześnie poruszające opowiadania Morella oraz Serce – Oskarżycielem, a także tajemnicze i dobrze mi zapamiętane jeszcze z czasów dzieciństwa opowiadanie Zagłada Domu Usherów.

Przerażający żarliwością obranego szaleństwa, zatrważający ziszczalnością zaszytych w ostatnich słowach przepowiedni – zbiór idealnie oddający charakter klasycznej grozy. Tu nie ma przestrzeni na współczesną makabryczność strachu, Wybór opowiadań to bowiem antologia zagnieżdżona sercem w przestworzach czarnej namiętności człowieka – absorbująca, zawiesista i nieobliczalna, zmyślnie upominająca się o obrazową czujność, jednocześnie mocno niepokojąca. Samo wydanie ocieka gęstą atmosferą – w swym wizualnym brzmieniu zdaje się być mroczne i złowieszcze, w treści natomiast obarczone przekładem Bolesława Leśmiana oraz intrygującym wstępem Łukasza Orbitowskiego. To bez dwóch zdań pozycja obowiązkowa dla miłośników obsesyjnego geniuszu Edgara Allana Poe.

Miłka Kołakowska | www.mozaikaliteracka.pl
___

Namiętność często postrzegana jest romantycznie. Mimowolnie dostrzega się w niej słodycz zakochania i łatwą – nawet dla zewnętrznego oka – chemię między podmiotami. Jednak ten odurzający stan to nie tylko niesiona miłością euforia nienasyconego serca, to także uczucia znacznie czarniejsze, niebezpieczne, w swych charakterze...

To wydanie książkowe jest wyjątkowo piękne, przykuwająca wzrok okładka oraz barwione strony cudownie prezentują się na biblioteczce w kolekcji.

Bardzo przyjemny wstęp do książki, zapowiadający dobrą rozrywkę. Zamieszczona biografia i podsumowanie krótkiego życia Poe bardzo interesujące dla czytelników którzy pierwszy raz mają styczność z tym autorem.

Morella, Serce - Oskarżycielem, Beczka Amontillada - to były przejmujące historie jak z horroru.
Studnia i wahadło - jedna z dłuższych opowieści, pełnej bólu.
Zagłada domu Usherów - jedna z najlepszych, dłuższych historii Poe, w tą opowieść można było się wtopić.
Prawdziwy opis wypadku z P. Waldemarem - nikt tak pięknie i wulgarnie nie umie opisać stanu śmierci i procesu umierania jak Edgar Allan Poe. Doprawdy bardzo obrazowe i przerażające.
Hop-Frog - zawiera w sobie silny przekaz społeczeństwa, co władza robi z człowiekiem i dążenie do wymierzenia sprawiedliwości na własną rękę.
Czarny Kot i Berenice - wyjątkowo zapadają w pamięć przez przedstawienie okrutnej natury człowieka.

Przeczytanie książki zajęło mi dłużej niż się spodziewałam, jednak była to wymagająca lektura. Na pewno za jakiś czas warto wrócić do niektórych historii by odkryć w nich coś nowego.

To wydanie książkowe jest wyjątkowo piękne, przykuwająca wzrok okładka oraz barwione strony cudownie prezentują się na biblioteczce w kolekcji.

Bardzo przyjemny wstęp do książki, zapowiadający dobrą rozrywkę. Zamieszczona biografia i podsumowanie krótkiego życia Poe bardzo interesujące dla czytelników którzy pierwszy raz mają styczność z tym autorem.

Morella, Serce -...

Poe to pisarz i artysta którego za sprawą jego oryginalności i innowacyjności pamiętamy i czytamy do dziś. Nietypowe jest, że jego proza była tak zróżnicowana, podczas gdy jego poezja miała skłonność do obsesyjnego powtarzania się. Poe stanowi przykład autora z punktu zwrotnego, kiedy poezja przestała być najbardziej złożoną i gęstą formą literacką i stała się najbardziej frywolną i niedoskonałą

Poe to pisarz i artysta którego za sprawą jego oryginalności i innowacyjności pamiętamy i czytamy do dziś. Nietypowe jest, że jego proza była tak zróżnicowana, podczas gdy jego poezja miała skłonność do obsesyjnego powtarzania się. Poe stanowi przykład autora z punktu zwrotnego, kiedy poezja przestała być najbardziej złożoną i gęstą formą literacką i stała się najbardziej...

Niewielu ludzi spoza środowiska literaturoznawczego lub grona fanów powieści detektywistycznych zdaje sobie sprawę, że postać Sherlocka Holmesa była zainspirowana postacią Dupina z jednego z opowiadań Poe, zawartych w tym zbiorze. Dupin był genialnym i spostrzegawczym szlachcicem, który od czasu do czasu pomagał władzom w szczególnie trudnych sprawach. Jednak w przeciwieństwie do Holmesa, Dupin traktował to tylko jako hobby. Mnie wciągnęły szczególnie historie kryminalne z nim w roli głównej.

Niewielu ludzi spoza środowiska literaturoznawczego lub grona fanów powieści detektywistycznych zdaje sobie sprawę, że postać Sherlocka Holmesa była zainspirowana postacią Dupina z jednego z opowiadań Poe, zawartych w tym zbiorze. Dupin był genialnym i spostrzegawczym szlachcicem, który od czasu do czasu pomagał władzom w szczególnie trudnych sprawach. Jednak w...

istnieje wiele różnych wydań utworów edgara allana poe, które oferują kompleksowe zbiory jego krótkich opowiadań, wierszy, esejów i powieści. Ta najnowsza kolekcja to tylko opowiadania, dlatego myślę, że jest szalenie interesująca, bo ukazuje autora z innej strony, niż zazwyczaj my go kojarzymy, to nie tylko jego sztandarowe opowiadania, ale też mniej znane teksty. można odkryć w tych opowiadaniach ukryte obszary ludzkiej duszy, zafascynować się ich mrocznym pięknem, tak charakterystycznym dla tego autora

istnieje wiele różnych wydań utworów edgara allana poe, które oferują kompleksowe zbiory jego krótkich opowiadań, wierszy, esejów i powieści. Ta najnowsza kolekcja to tylko opowiadania, dlatego myślę, że jest szalenie interesująca, bo ukazuje autora z innej strony, niż zazwyczaj my go kojarzymy, to nie tylko jego sztandarowe opowiadania, ale też mniej znane teksty. można...