Świat w „Podwójnej pętli” jest paranoicznie mroczny, człowiek w nim rozdygotany, a emocje na granicy histerii. Tak można by w skrócie scharakteryzować najnowszą powieść Kazimierza Kyrcza jr. Ale czy to wystarczy? Otóż nie do końca. W tej niezwykle zgrabnie napisanej powieści, oprócz zręcznie poprowadzonej pierwszoosobowej narracji, dającej możliwość nam czytelnikom, nie tyle przeżywania kryminalnej przygody wraz z jej głównym bohaterem, co wręcz doświadczania jej na własnej skórze, zderzymy się dodatkowo z bogatym, elokwentnym językiem, trafionymi w sedno dowcipnymi opisami sytuacji, barwnie wykreowaną psychologią postaci, wreszcie z celnie wypointowaną rzeczywistością, nie pozbawioną przy tym zamierzonej satyrycznej oprawy.

Autor, znany głównie z twórczości literackiej na poletku rodzimego horroru, czy wciąż raczkującego nad Wisłą „bizarro fiction”, tym razem oferuje nam powieść gatunkowo niezwykle złożoną. Każdy, dosłownie każdy czytelnik znajdzie w tej pozycji coś dla siebie. Spragnieni satyry społecznej będą płakać rzewnymi łzami, oczywiście ze śmiechu, żądni mocnych wrażeń rodem z najlepszych dreszczowców będą rozcierać gęsią skórkę, a miłośnicy kryminałów niewątpliwie pogubią się w łamigłówkach, wpadając w coraz to zmyślniej zastawiane sidła licznych intryg i zwrotów akcji. Nie zabraknie też wątków miłosno-erotycznych, zręcznie wplecionych w fabułę, podanych dyskretnie, z wyczuciem, a co najważniejsze – wiarygodnie.

Czy z natury groteskowy kult Pufanka – bożkowatego odyńca z piekła rodem, sprawiający wrażenie jedynie zwykłego, lokalno-kumpelskiego wygłupu, okaże się czymś więcej? Czy groźny i nieprzystępny szef policyjnej sekcji do walki z cyber przestępczością jest jedynie głupkowatym karierowiczem? I wreszcie, czy Mateusz Bednarski – spersonifikowane epicentrum wydarzeń – prosty, szeregowy policjant, nad którym zdaje się zawisać prawdziwy miecz Damoklesa, wyjdzie z opresji obronną ręką, prowadząc walkę o przetrwanie w świecie nie do końca noszącym znamiona normalności?

Tego wszystkiego dowiecie się z „Podwójnej pętli”, do ostatniego rozdziału trzymani w okowach niepewności, strachu i obsesyjno-magicznym stanie umysłu głównego bohatera.

Na koniec czuję się w obowiązku udzielić przyjacielskiej rady wszystkim potencjalnym czytelnikom. Nie zasiadajcie do lektury nieprzygotowani czasowo i okolicznościowo. Powieść Kyrcza z jednej strony wciąga tak bardzo, że trudno się od niej oderwać choćby na chwilę, kusząc swoją zawartością do „połknięcia” jej na raz, z drugiej zaś wręcz zmusza do ponownego delektowania się dopiero co przeczytanym fragmentem, poetycką frazą, dowcipnym opisem rzeczywistości czy trafną pointą. Cała sytuacja sprowadza się więc do konieczności całkowitego wylogowania się z realu na kilka ładnych godzin, co może prowadzić do poważnych konsekwencji.

Może się na przykład okazać, że nagle w najciekawszym momencie usłyszycie: „proszę opuścić pojazd, to jest przystanek końcowy autobusu”, pochłonięci lekturą z uśmiechem na twarzy przyjmiecie wieści od Waszych pociech o konieczności repetowania przez nie roku szkolnego, w oparach zaczytania się nierozważnie podpiszecie papiery rozwodowe podstępnie podsunięte przez współmałżonka, ewentualnie błądząc w krainie powieściowej fikcji nie zauważycie na czas wyrzutu malującego się w oczach głodnego i zaniedbanego spacerowo futerkowego pupila.

Czy warto sięgnąć po tę książkę? Nie tylko warto, ale trzeba to zrobić!



Juliusz Wojciechowicz

Świat w „Podwójnej pętli” jest paranoicznie mroczny, człowiek w nim rozdygotany, a emocje na granicy histerii. Tak można by w skrócie scharakteryzować najnowszą powieść Kazimierza Kyrcza jr. Ale czy to wystarczy? Otóż nie do końca. W tej niezwykle zgrabnie napisanej powieści, oprócz zręcznie poprowadzonej pierwszoosobowej narracji, dającej możliwość nam czytelnikom, nie...