Zwykle nie kieruję się opiniami innych osób co do książek które mnie interesują, ale tym razem intuicja zawiodła mnie na każdej linii. Mogłam się kilka razy zastanowić przed kupnem jej znając kiepskie notowania ale... no właśnie... Moja wina, przyznaję i jedyne usprawiedliwienie jakie przychodzi mi do głowy to fakt iż, człowiek na błędach się uczy i już nie dam się żadnemu nagłemu impulsowi tak szybko omamić....

Z wielkimi nadziejami zasiadłam do powieści, niemalże z namaszczeniem szykując odpowiednią atmosferę do czytania, ustawiając obok siebie tak uwielbiane przez siebie czekoladki, zieloną herbatę, przy okazji opatulając się zimowym kocem i spotkało mnie właśnie to! wielkie ROZCZAROWANIE! tak, to trzeba napisać dużymi drukowanymi literami aby dać ujście swemu niezadowoleniu oraz niebezpiecznie pogłębiającej się irytacji.

Najpierw James Thompson mnie zmartwił swoją trzecią powieścią o inspektorze Karim Vaara, później dobił, a na końcu bezlitośnie zrównał z ziemią.
Jak w poprzednich dwóch częściach wszystko miało w miarę ręce i nogi, tak tym razem autor zagalopował się co do akcji, która pędzi na łeb, na szyję i w pewnym momencie czytelnik zastanawia się czy jest w stanie wszystko ogarnąć. Natłok informacji jest tak ogromny iż niejednego doprowadzi do bólu głowy i bardzo szybko pogubi się w wątkach nie wiedząc co, jak, gdzie i kiedy. Pisarzowi nie udało się stworzyć ciężkiej, melancholijnej oraz mrocznej atmosfery Finlandii, gdzie akcja wlecze się powoli niczym przysłowiowy ślimak, a w zamian za to zafundował nam książkę niczym żywcem wyjętą z amerykańskich filmów z której dowiadujemy się o coraz to nowszych informacji o sprzętach na ogól niedostępnych dla zwykłych zjadaczy chleba, nasz bohater przeprowadza rozmowy z premierami jakby byli jego kolegami, nie wspominając o obrazie Finlandii jaki tutaj otrzymujemy. Thompson na pewno nie zachęca do odwiedzin tego kraju - niedostatek, rasizm, przestępczość, prostytucja panoszą się tutaj jak średniowieczne plagi. Jeżeli Fini żyją w biedzie to Thompson zdecydowanie powinien odwiedzić lub poczytać o krajach Europy Wschodniej. Jeżeli tamto nazywa biedą, to resztę nazwałby skrajną nędzą i ubóstwem, szybko też zmieniłby definicje tych pojęć. Jak szybko by tam pojechał, tak samo szybko by wyjechał. Pozostawiłby za sobą tylko siwy dym.
Co też rzuca się w oczy to fakt, iż zdania którymi pisana jest powieść są bardzo krótkie. Czytelnik odnosi wrażenie, że czyta jakiś raport policyjny a nie powieść, co bardzo negatywnie wpływa na odbiór ów pozycji. Nie wiem czy to wina tłumaczenia czy w rzeczywistości tak została skonstruowana. Jednakże jeżeli mamy do czynienia ze zjawiskiem numer 2 to zdecydowanie sympatyczny Amerykanin powinien popracować nad budową zdań złożonych co poprawiłoby jakość powieści. Z tego co się orientuję język angielski obfituje w takie konstrukcje zdań więc nie wiem skąd ten brak wiedzy tudzież zaniedbanie. Na koniec zostawiłam naszego bohatera- Kari - bo o nim mowa, tak jak i Thompson, również przeszedł jakąś dziwną, niezrozumiałą dla mnie metamorfozę. Z uczciwego, rzetelnego policjanta stał się zwykłym chamem oraz brutalem nie bojącym się użyć pięści czy szantażu, któremu kutas staje na widok każdej roznegliżowanej panienki. Pisarz tłumaczy to efektem operacji której musiał poddać się Kari, ale według mnie to raczej tak jak i Thompsonowi, naszemu policjantowi po prostu poprzestawiały się aniołki w głowie od nadmiaru władzy i uznania. Oby szybko zszedł na ziemię, bo nie wróżę mu długiej, szczęśliwej przyszłości.

Choć nadzieja jest matką głupich, żywię ją, iż w przypadku autora ta powieść była jednorazowym kiepskim wyskokiem i że w kolejnej wróci na stare tory gdzie każdy fan tegoż policjanta będzie mógł ze spokojem towarzyszyć mu w rozwiązywaniu kolejnych zbrodni.

Miało być po fińsku, a było po HAMERYKAŃSKU dlatego nie polecam:(

Zwykle nie kieruję się opiniami innych osób co do książek które mnie interesują, ale tym razem intuicja zawiodła mnie na każdej linii. Mogłam się kilka razy zastanowić przed kupnem jej znając kiepskie notowania ale... no właśnie... Moja wina, przyznaję i jedyne usprawiedliwienie jakie przychodzi mi do głowy to fakt iż, człowiek na błędach się uczy i już nie dam się żadnemu...