„Dziwne losy Jane Eyre” to po prostu rewelacyjna powieść. A twierdzę tak dlatego, że znajomość kilku jej ekranizacji nie zepsuła mi wcale lektury, przeciwnie – tym bardziej mogłam podziwiać kunszt pisarski Charlotte’y Brontë. Podoba mi się zwłaszcza ta pierwszoosobowa narracja i bezpośrednie zwroty do czytelnika – Jane chce się podzielić swoją historią, chce być wysłuchana i chce, by ten, do którego kieruje swą opowieść , pojął ją całkowicie. Dlatego tak ważne są tu opisy budujące nastrój pewnego niepokoju, momentami grozy. Nie, nie takiej grozy z horrorów, raczej grozy wynikającej z faktu, że coś wisi w powietrzu, jednak nie wiadomo, z której strony padnie cios.

Jakże wyraziści są bohaterowie powieści, z jaką skrupulatnością skonstruowani. Ta Jane, która jest jak wartki potok skuty lodem konwenansów i wychowania. Niby spokojna, opanowana, cierpliwa, a przecież w tym wątłym ciałku mieści się bardzo namiętna i odważna dusza. Dziwna dziewczynka, dręczona przez ciotkę, pilna uczennica szkoły dla ubogich dziewcząt, w końcu młoda kobieta, która nie waha się, by wziąć los we własne ręce i zmierzyć się ze wszystkim, co przyniesie jej życie. Bohaterka idealna, ale na ideale rysa. Bo tej szarej myszce wcale nieobca jest duma i przekonanie o własnej wyższości.

Edward Rochester to doskonały bohater romantyczno-tragiczny, któremu nie sposób odmówić ponurej i szorstkiej szlachetności, nawet gdy wybiera wątpliwe moralnie drogi. Przy czym tak często akcentowana przez autorkę męska sylwetka i chmurna twarz pana na Thornfield stoi w dziwnej opozycji do histeryczno-dramatycznych zagrań mężczyzny. I przyznaję, miłosne deklaracje Edwarda były dla mnie niestrawne. W jego przypadku wolę oglądać zgorzkniałe kolce ironii i sarkazmu niż miękkie podbrzusze.

Jednak postacią, która najbardziej zapadnie mi w pamięć z tej powieści jest kuzyn Jane – St. John Rivers. Ileż bezdusznego miłosierdzia mieści się w tym protestanckim pastorze! Jakie zadufanie w sobie, jakże surowa religijność. Przerażają mnie zawsze tacy fanatycy, którzy tworzą Boga na swój obraz i podobieństwo, i chcą rozpalić w wiernych ogień wiary od ogni piekielnych, którymi nieustannie w kazaniach straszą.

„Dziwne losy Jane Eyre” to niezwykła powieść o potrzebie miłości – tak kochania, jak i bycia kochanym. Jestem pełna podziwu dla autorki, jak doskonale pokazała różnorakie oblicza uczuć, które określamy jednym mianem - miłości. Losy Jane są doprawdy warte poznania, a interesujące wątki poboczne i postaci drugoplanowe sprawiają, że prosta historia miłosna nabiera głębi. Polecam.

„Dziwne losy Jane Eyre” to po prostu rewelacyjna powieść. A twierdzę tak dlatego, że znajomość kilku jej ekranizacji nie zepsuła mi wcale lektury, przeciwnie – tym bardziej mogłam podziwiać kunszt pisarski Charlotte’y Brontë. Podoba mi się zwłaszcza ta pierwszoosobowa narracja i bezpośrednie zwroty do czytelnika – Jane chce się podzielić swoją historią, chce być wysłuchana...