Uwaga spojlery Po kilku latach w końcu udało mi się dostać już ostatnią część trylogii opowiadającej o moskiewskim metrze. I może napiszę o samych odczuciach jako, że opisanie fabuły jest dla mnie trochę problematyczne. Zacznę od tego, że samego klimatu metra rzeczywiście nie czuć. Ale to dlatego, że Artem postanawia zerwać więzi z metrem, wyjść na powierzchnię. Poza tym mrok metra zostaje zastąpiony mrokiem w duszach zarządzających. W sercach żołnierzy strzelających na Komsomolskiej, w postawie Młynarza, który karze zabić przyjaciela Artema. Oprócz tego można odczuwać tę beznadzieję, którą reprezentuje prostytutka Sasza,która zostaje w burdelu,bo zakochała się w swoim oprawcy, Homer, który zostaje w Rzeszy aby pisać dla nich książkę, bo nie widzi sensu w niczym innym, Losza, który wypiera się ideałów Artema. W książce w dalszym ciągu można dostrzec co ciasnota, głód i ciemność robią z ludźmi. Oczywiście to tylko niektóre z moich przemyśleń. Po lekturze byłam trochę zawiedziona. Z drugiej strony Dietmar miał rację. Ludzie nie poszliby za Artemem na powierzchnię. Za bardzo przyzwyczaili się do ciemności, do tego stopnia, że bali się powierzchni. Artem, który opuszcza metro to swoisty buntownik, poszukiwacz, ale i idealista. Szkoda, że to już koniec jego losów, a tego co dalej się z nim stało możemy się tylko domyślać.

Uwaga spojlery Po kilku latach w końcu udało mi się dostać już ostatnią część trylogii opowiadającej o moskiewskim metrze. I może napiszę o samych odczuciach jako, że opisanie fabuły jest dla mnie trochę problematyczne. Zacznę od tego, że samego klimatu metra rzeczywiście nie czuć. Ale to dlatego, że Artem postanawia...