"Świadek" - powieść na miarę talentu szwedzkiego duetu

Do tej pory na swoim koncie miałem przeczytane może ze cztery skandynawskie kryminały, w tym dwa do połowy. Po prostu nie jest to typ literatury, który mi bardzo podchodzi. Tak było właśnie z druga powieścią Keplera. "Hipnotyzera" przeczytałem do połowy, ponieważ mimo bardzo dobrego języka i stylistyki, książka dłużyła się ogromnie. Kiedy jednak przeczytałem recenzję i opis "Świadka", wiedziałem, że muszę dać Keplerowi druga szansę i nie żałuje tej decyzji.
Audiobooka przeczytałem w sumie w dwa wieczory, książka pochłonęła mnie bez reszty.
Kepler w zasadzie wszystko zrobił, jak należy - buduje odpowiednie napięcie, zarysowuje postaci ze znaną tylko nielicznym pisarzom wprawą. W zasadzie bohaterowie, a szczególnie detektyw Joona jest chyba największym filarem powieści, w swoim działaniach przypomina mi odrobinę Ricka Castle. Nie cofnie się przed niczym, sprawdzi każdy ślad, jeśli jest przekonany o swojej słuszności i racji. Działa przy tym swoim szefom na nerwy, ale finalnie ma rację, więc jak go tu nie kochać.
Wątek parapsychologiczny oraz szalone dziewczynki rodem z psychiatryka dopełniają dzieła.
Suchy skandynawski klimat pomaga lekturze, czyni ją atrakcyjniejszą, co jest ważne, bo mam wrażenie, że w niektórych powieściach skandynawskich, ów klimat raczej przeszkadza w lekturze.
Mistrzowska książka, dopracowana w każdym calu, bez znienawidzonych przeze mnie tzw. dłużyzn.
Jedyny problem to taki, że mniej więcej w połowie zorientowałem się, kto jest zabójcą. Nie było to trudne. Wystarczy wypisać na kartce imiona wszystkich bohaterów i zastanowić się, który/która z nich zachowuje się dziwnie w sytuacji, w jakiej się znalazł. Dziwnie należy tu rozumieć jako w sposób niezgodny do obowiązującego w ogólnie przyjętym kanonie zachowań. Więcej nie podpowiem. :)
****

Kryminał szczególnie polecam fanom powieści Bernarda Miniera, Wojtka Chmielarza oraz miłośnikom serialu "Castle".

"Świadek" - powieść na miarę talentu szwedzkiego duetu

Do tej pory na swoim koncie miałem przeczytane może ze cztery skandynawskie kryminały, w tym dwa do połowy. Po prostu nie jest to typ literatury, który mi bardzo podchodzi. Tak było właśnie z druga powieścią Keplera. "Hipnotyzera" przeczytałem do połowy, ponieważ mimo bardzo dobrego języka i stylistyki, książka dłużyła...