[...]

Dobra sztuka (niekoniecznie ta najmroczniejsza czy szalona) działa osmotycznie. Przesącza się do mózgu i koktajlem szalonych wizji eksploduje we śnie. Dobra literatura śni się i można się w nią „wśnić”, przyswajając kolejne stronice. Sceny i słowa z książki są wówczas jak wielkokalibrowe pociski, które błonkę rzeczywistości rozdzierają na strzępy. Uznani autorzy nie muszą walić serią – wystarczy im jeden udany atak snajperski. Stają się cichymi zabójcami naszego świętego spokoju.

Snajperką literatury jest z pewnością Mariam Petrosjan. Czy literacką Ludmiłą Pawliczenko? – czas pokaże. Mnie trafiła.

[...]

Taka niepokojąco senna, trochę przypominająca bizarro fiction, koktajlowa książka, jaką jest „Dom…”, nie przypasuje każdemu. Uczciwie trzeba powiedzieć, że ze stężeniem elementów narkotycznych w swojej prozie, Petrosjan momentami przesadza – zwłaszcza w dialogach. Bywają trochę „za dorosłe”, napompowane, za mało potoczne, a zbyt literackie. Jednak i ten mankament można obrócić w zaletę, jeśli wziąć pod uwagę nieciągłość i nieliniowość czasu upływającego w Domu oraz znaczenie czasu w ogóle; bytu osobnego, którego tajemnice są u Petrosjan obiektem szczególnego zainteresowania. Swoista „szamańska mądrość” przypisana dość dużej liczbie wychowanków Domu – nie powinna w takim wypadku razić. Bardziej żałuję, że niektóre z prawd Domowego życia autorka podała czytelnikowi zbyt bezpośrednio, wplecione jako dosłowności w rozmowy postaci, w ich własne „śledztwa”.

Ten zgrzyt nie przesłania jednak ogólnej wartości książki. Książki wywołującej sny – niepokojące, a fascynujące, wyraziste i niespodziewane – przekłuwające granicę nieznanego jak pociski. Efekt ten osiągnęła pisarka dzięki zaskakująco przystępnemu językowi, obrazowemu i zrozumiałemu, bliskiemu codzienności bohaterów (wyjątkiem wspomniane dialogi). Wydawać by się mogło, że im dziwniej, tym dziwniejsze środki. Nic bardziej mylnego: subtelną poetyckość elementów baśniowych Petrosjan zgrabnie połączyła z realistycznym opisem zwykłej, domowej krzątaniny. Szkoda, że zaszwankowało nieco samo wydanie: z literówkami, błędami interpunkcyjnymi, a nawet myleniem imion i osób. Ale Dom jest miłosierny: wybaczy Wam taką czepliwość. Dzięki Albatrosowi, został przed nami otwarty.

Wejdźcie zatem. Lecz pamiętajcie – w oknach siedzą snajperzy. O kamizelki kuloodporne pytajcie Szakala*.


* Szakal Tabaki – jeden z głównych bohaterów książki, uwielbiający chodzić w kamizelkach.

Całość recenzji na portalu Qfant:

http://www.qfant.pl/review/6354-2/

[...]

Dobra sztuka (niekoniecznie ta najmroczniejsza czy szalona) działa osmotycznie. Przesącza się do mózgu i koktajlem szalonych wizji eksploduje we śnie. Dobra literatura śni się i można się w nią „wśnić”, przyswajając kolejne stronice. Sceny i słowa z książki są wówczas jak wielkokalibrowe pociski, które błonkę rzeczywistości rozdzierają na strzępy. Uznani autorzy nie...