Moja wielka miłość do książek nie przejawiała się w tak popularnym i lubianym gatunku jakim jest romans. Wręcz przeciwnie. Słysząc o wątku miłosnym na pierwszym planie, uciekałam gdzie pieprz rośnie, zwłaszcza gdy dowiedziałam się, że są one napisane przez współczesnych autorów. Nie oszukujmy się. Dobrych romansów teraz to ze świecą szukać. Na szczęście w literaturze nic nie ginie i po mimo sporego wieku "Rozważnej i romantycznej" mamy nadal możliwość jej przeczytania, z czego jestem niezwykle zadowolona. Romansideł wszelkiej maści nie trawię, tylko po twórczość Jane Austen jestem w stanie sięgnąć, dlatego widząc na półce kolejną jej książkę bez wahania zabrałam się do czytania.

Przyznam się szczerze, że książka bardzo mnie rozczarowała. Spodziewałam się wciągającej i ciekawej lektury oraz pięknej historii. To absolutnie nie oznacza, że powieść pod jakimś względem jest zła, tylko wydaję mi się, że nie spełniła moich oczekiwań, które stały dość wysoko po przeczytaniu "Dumy i uprzedzenia". Tak naprawdę otrzymałam dość przewidywalną i po prostu nudną książkę o rozterkach dwóch sióstr. Już na początku wiedziałam jak się całość skończy i nie ukrywam, że byłam po prostu zła, iż wszystkie moje koncepcje się sprawdziły (no może po za jedną). Uważam, że jest to jedna z niewielu, ale i największa wada książki.
Nie można powiedzieć, że "Rozważna i romantyczna" to szmatławiec, który należy wyrzucić do kosza. Co to, to nie. Autorka zastosowała fajny zabieg, na którym opiera się cała fabuła książki, jak i ona sama, a mianowicie wnikliwe rozpatrywanie rozwiązań w danych sytuacjach przez dwa różne charaktery i temperamenty. Przez tytułową rozważną i romantyczną, czyli Eleonorę i Mariannę. Z pozoru taki pomysł może się wydać nieciekawy i tandetny, jednak wraz z końcem nabiera sensu. Mimo dość wolnego tempa akcji, powieść czytało mi się z wielką przyjemnością, gdyż uwielbiam lekkość słowa i styl pisania Austen. Duży plus i szacunek za dokładnie wykreowane postacie i ich charaktery. Eleonora zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu, niż płaczliwa Marianna.

Ciężko jest ocenić mi tę książkę, gdyż ciągle porównuję ją do fantastycznej "Dumy i uprzedzenia". Jednak, gdybym rzeczywiście musiała ocenić ją absolutnie obiektywnie i tak uważałabym ją za przeciętną lekturę, wartą uwagi. Patrząc przez pryzmat tych dwóch bohaterek, stwierdziłam iż ja jestem całkowicie rozważna, a jak jest w waszym przypadku?

Moja wielka miłość do książek nie przejawiała się w tak popularnym i lubianym gatunku jakim jest romans. Wręcz przeciwnie. Słysząc o wątku miłosnym na pierwszym planie, uciekałam gdzie pieprz rośnie, zwłaszcza gdy dowiedziałam się, że są one napisane przez współczesnych autorów. Nie oszukujmy się. Dobrych romansów teraz to ze świecą szukać. Na szczęście w literaturze nic...