Szanowna pani Kleypas, cóż nie spodziewałam się po pani takich rzeczy….

Jestem mimo wszystko przyjemnie zaskoczona i oczarowana. Tak bardzo, iż książka ta stanie się jedną z moich ulubionych wartych powrotu.
I gdybym kupienie pani książki miało oznaczać najgorszy błąd mojego życia to muszę przyznać się, że popełniłabym go jeszcze raz… gdyż ta oto pozycja „Ścieżka słońca” nad wyraz mi się spodobała.

Historia dwojga młodych ludzi mieszkających na wyspie San Juan niedaleko zatoki Friday: Lucy – dziewczyny zafascynowanej szkłem już od najmłodszych lat a w dorosłym życiu tworzącej piękne kompozycje artystyczne z tego materiału. Ma ona młodszą, rozkapryszoną i zarozumiałą siostrę Alice, która na domiar złego odbiera jej ukochanego(tak przynamniej Lucy się zdaje) mężczyznę – Kevina (szowinistycznego du.ka i hipokrytę, O tak, ta para świetnie do siebie pasuje :)) oraz Sama – właściciela winnicy, mającego przysłowiową rękę do swoich winorośli, mieszkającego (chwilowo) z braćmi Alexem dochodzącym do siebie po przykrym rozwodzie i Markiem oraz siostrzenicą – Holly i przezabawnym buldogiem o jakże dostojnym imieniu - Renfield. Sam ma też troszkę bzika na punkcie nauki, a w szczególności podkoszulek z dziwnymi nadrukami np. tablicą Mendelejewa czy związkami, z których składa się czekolada :).

Jak to w romansach zwykle jest iskierki przelatują między głównymi bohaterami od samego początku, aż czujemy przyjemny dreszczyk na naszym ciele. A żeby nieco podkręcić temperaturę nie potrzeba nam kaloryfera tylko odpowiedniego splotu wydarzeń i tak nasza bohaterka Lucy staje się ofiarą wypadku drogowego, a uroczy Sam oferuje pomoc w opiece nad nią.
Zaraz, zaraz czy tego już gdzieś wcześniej nie było???? Ależ tak i to w niejednej książce, ale motyw ten zawsze działa, i sprawdza się i to jak. Zamieszkanie pod wspólnym dachem atrakcyjnej kobiety i seksownego mężczyzny wcześniej czy później skończy się…… no właśnie wszyscy wiemy jak się skończy ;) Czy to przepis na idealną katastrofę miłosną??? Niekoniecznie, później może już być tylko ciekawiej, bajkowo, urzekająco i oczywiście namiętnie ;)

Styl pani Kleypas odpowiadał mi, a postacie były dobrze przedstawione, tak dobrze, że aż momentami czułam coś na kształt nienawiści/złości w stosunku do Kevina i Alice i ich zachowania względem Lucy, a rozczulał mnie sposób w jaki Sam opiekował się główną bohaterką.
Nie zauważyłam żadnych literówek czy dziwacznych tłumaczeń, a to już naprawdę dobrze wróży. Plus dla wydawnictwa, że się postarało i poszanowało tym samym czytelnika i zadbało o jego oczy oraz zapobiegło nadmiernej pracy jego jakże cennego umysłu :), by nie musiał się domyślać co autor czy tłumacz miał na myśli.

Jeśli ktoś sięgnie po tą książkę w poszukiwaniu tylko i wyłącznie wielu pikantnych scen miłosnych to grubo się rozczaruje, ponieważ to nie jest erotyk choć sceny może 2 lub 3 są ładnie, zmysłowo opisane bez niepotrzebnego, dosadnego słownictwa w stylu porno dotyczącego np. opisu organów kobiety czy mężczyzny.

Jest to jak najbardziej coś w stylu romansu obyczajowego, jeśli można tak go nazwać. Po prostu historia o ludziach i ich przeszłości, pewnych magicznych sekretach (dosłownie :)), ze sporą dawką humoru – dialogi pomiędzy Samem a Lucy są często bardzo śmieszne np:
„Lucy zauważyła, że ma przyspieszony oddech i nieco się zarumienił. Pod warstwą opalenizny w kolorze drzewa różanego można było dostrzec jego zaczerwienione policzki. – Mówiłeś przed chwilą, że w żaden sposób nie wpływam na twoje libido. Usiłował zrobić skruszoną minę. – Przepraszam, ale owijanie cię folią to najlepsza zabawa, jaką miałem od czasów studiów”*;
„- Jest miłym kompanem - powiedziała Lucy. – Bardzo mało szczeka. – Buldogi zazwyczaj tak mają. - Sam spojrzał karcącym wzrokiem na Renfielda. – Ale są za to strasznie nadęte. W odpowiedzi na ten komentarz Renfield popatrzył na niego z taką godnością, że Lucy wybuchnęła śmiechem.”**

Myślę droga pani Kleypas, że kupiła mnie pani swoją twórczością i sposobem pisania, a już z pewnością tą oto pozycją. A jak wiemy apetyt rośnie w miarę jedzenia, więc coś mi sie zdaje, że i historia Zoe (jedna z najlepszych przyjaciółek Lucy i zarazem kuzynka Justine, obie prowadzą pensjonat na wyspie) i Alexa może być równie magiczna jak i życiowa. I myślę, że nie przejdę koło niej obojętnie, lecz z zaciekawieniem.

Polecam fanom Kleypas i tym, którzy jeszcze nie znają tej autorki by rozpoczęli swoje spotkanie z nią właśnie od tego tytułu, a nie zawiodą się tj ja. Książkę czyta się wyjątkowo szybko, przy czym jest ona pogodna i relaksująca.

* str.202
** str.221

Szanowna pani Kleypas, cóż nie spodziewałam się po pani takich rzeczy….

Jestem mimo wszystko przyjemnie zaskoczona i oczarowana. Tak bardzo, iż książka ta stanie się jedną z moich ulubionych wartych powrotu.
I gdybym kupienie pani książki miało oznaczać najgorszy błąd mojego życia to muszę przyznać się, że popełniłabym go jeszcze raz… gdyż ta oto pozycja „Ścieżka słońca”...