Tadeusz Różewicz w „Wierszach i Obrazach” to poeta pokonany, przez świat przygnieciony. Z jaką goryczą, ironią mówi o sobie w „Poetyce”: Myślałem / że słowa są lekkie / jak puch i dalej, w kolejnym „Nie wierszu”: Słowa moje / którymi chciałem / malować ciepłe barwy świata / słowa moje obojętne. On wziął swoje gładkie słowa i chciał piękne rzeczy o pięknym świecie pisać, tymczasem już za chwilę, już za kilka linijek pisze o gwałconych w Korei dziewczynkach, o ofiarach reżimu, o przerażającym świecie. I jak on teraz z tymi swoimi słowami wygląda? Chyba doskonałą ma tego świadomość, w „Nie wiersz” wchodzi z pełnymi rezygnacji słowami: Nie piszę wierszy / garść słów obracam / z trudem / jak w żarnach. Dalej w „Przygodzie Don Kiszota z la Manczy” widzimy postać rojącą sobie rzeczy wielkie we własnej śmieszności i błazeństwie. MYŚLAŁEM, ŻE SŁOWA SĄ LEKKIE.

Poeta złamany, ale czy do reszty? Nie, jednak nie do reszty. Ciepło i dobro tak zdeptane przez ten świat, wszelakiego sortu totalitaryzmy, tortury, zakłamanie i zbrodnie, jednak kiełkują. Mimo wszystko kiełkują. „Wiosenny siew na Korei” w scenerii spalonej ziemi, zwęglonych ciał, chłop ciska w z grunt ziarna nadziei. W „Obrazie” pojawia się obraz daleki (…) obraz nadziei. I w końcu „Świadek” – dla mnie kulminacja całego zbioru. Rozdarty poeta zapytuje: Czy można pisać / o miłości / słysząc krzyki / zamordowanych i pohańbionych / czy można pisać / o śmierci / patrząc na twarzyczki / dzieci. Jaka jest rola poety, który przecież widział koniec świata, koniec który trwa ciągle... ale przecież ciągle trwa też początek, siana jest nadzieja. Pod koniec „Świadka” autor przyznaje, że jest niemym i skrępowanym świadkiem miłości / która zwycięża śmierć.

Różewicz chce pisać o tym dobrze, a raczej CHCIAŁBY – jak czytamy w ostatnim „Pragnieniu”. Chciałby, bo przecież on wierszy nie pisze, jedynie słowa obraca z trudem. Nadzieja i dobro przebija tutaj, migocze pośród ciemnego, czarnego krajobrazu – jakby na marginesie spalonego świata. Ale czy trzeba więcej? Tomik świetny, z każdym kolejnym przeczytaniem bardziej zatrważający, czarny, ale i piękny, bo te blaski przecież coraz czystsze!


Suplementy:
1. http://kotfranz.blogspot.com/2016/06/rzeka-swiata.html
2. https://www.facebook.com/szaranagajjama/

Tadeusz Różewicz w „Wierszach i Obrazach” to poeta pokonany, przez świat przygnieciony. Z jaką goryczą, ironią mówi o sobie w „Poetyce”: Myślałem / że słowa są lekkie / jak puch i dalej, w kolejnym „Nie wierszu”: Słowa moje / którymi chciałem / malować ciepłe barwy świata / słowa moje obojętne. On wziął swoje gładkie słowa i chciał piękne rzeczy o pięknym świecie pisać,...