Krystyna Mirek autorka „Pojedynku uczuć” jest na starcie swojej pisarskiej drogi. Ja osobiście nie spotkałam się do tej pory z jej twórczością. Byłam dość sceptycznie nastawiona do tematu a sięgając po książkę w głowie kołatała myśl... „znów będzie to samo”. Zawiodłam się przeokropnie, ponieważ powieść okazała się bardzo, ale to bardzo smakowitym kąskiem. Utonęłam w opowiadanej historii już od pierwszej chwili i tak mi pozostało do samego końca.

Maja jest młodą kobietą, żyjącą w nieformalnym związku z mężczyzną. Posiadają wspaniałego synka, mieszkanie, pozornie wszystko układa się dobrze. Niestety… Panu Prezesowi nudzi się stabilne życie, kobieta nie pasuje do jego schematu i porzuca ją oraz swojego syna. Nie interesuje go sytuacja materialna Mai, nie interesuje go już nic, poza własnym życiem, które postanawia ułożyć sobie z zupełnie inną kobietą.

Nie trudno zgadnąć, że w tym momencie życie bohaterki rozsypuje się na kawałeczki. Próbuje z całych sił poskładać wszystko w całość, ale co z tego? Jeśli została sama z synem, a praca zawodowa wcale nie sprzyja posiadaniu i wychowywaniu dziecka. Problemy piętrzą się a każdy kolejny dzień to walka o przetrwanie.

Maja nie poddaje się jednak. Żyje na krawędzi, rozsądek podpowiada zupełnie inne rozwiązania, ale niestety nie może dopuścić go do głosu, ponieważ nie ma na kogo liczyć. Została sama z synem i to od niej zależy, czy syn dostanie kolację i czy komornik nie zabierze mieszkania. Wydaje się, że życie nie zamierza jej oszczędzać, w firmie zaczynają pojawiać się problemy i pewnego dnia nowy prezes zwalnia Maję w trybie natychmiastowym. Świat wali się po raz kolejny z wielkim hukiem.

Jak nadążyć za takim biegiem wydarzeń? Jak zrozumieć niespodzianki fundowane przez życie? Trudno, oj bardzo trudno zaakceptować takie zdarzenia, a jednak być może trzeba faktycznie osiągnąć dolną skalę nieszczęść, żeby odbić się od dna i zacząć walczyć o lepsze jutro?

Jestem pełna podziwu dla autorki za sposób, w jaki przedstawiła historię Mai. Nie ma słodzenia i koloryzowania, nie ma księcia na białym koniu, który pojawia się znikąd. „Pojedynek uczuć” jest historią prawdziwą o nas kobietach, o tych, które w najgorszym momencie swojego życia zostają same, ponieważ mężczyzna naszego życia okazał się tchórzem i zwinął się z naszego życia, nie oglądając się za siebie.

Jestem pod wrażeniem realizmu przedstawionej historii. Zaskoczyła mnie opowieść bardzo pozytywnie. Wydawać by się mogło, że takich książek jest pełno na rynku, a jednak można pisać tak, żeby zaskoczyć czytelnika, pobudzić jego myślenie i dopuścić do głosu marzenia. Bohaterka stała się moją idolką i chętnie poprosiłabym autorkę o ciąg dalszy jej życia. Najgorsza była ostatnia strona i ostatnie zdanie. W tym momencie zakończyła się nasza znajomość, a ja tak bardzo chciałabym wiedzieć, co dalej.

Nie chcę nikogo na siłę namawiać do sięgnięcia po tę książkę. Uważam jednak, że wiele pań odnajdzie w bohaterce cząstkę siebie samej walczącej, cierpiącej kobiety, która potrafi pomimo wszystko i ponad wszystko stawić czoła przeciwnościom losu. To jedna z tych opowieści, które na długo pozostają w pamięci czytelnika. Jestem przekonana, że żadna z czytelniczek nie zawiedzie się na „Pojedynku uczuć”.

Iwona Migowska