Świetna jest poezja Drzewuckiego, tutaj już mówimy o tej poezji z najwyższej półki i nie tylko dlatego, że to ta sama klasa co Szymborska czy Różewicz, ale także dlatego, że trzeba być niesamowitym poetą i władcą słowa, żeby w wiersze wpleść tyle miejsc, obrazów, nazw i pozostawić ją sensowną i smaczną.
Czytam niemalże z wypiekami, nie tylko z zachwytu, bo zachwycać się jest czym, ale także z powodu tego bogactwa świata. Nie należę do osób, które lubią podróżować, krajobrazy to nie jest coś, co robi na mnie wrażenie, a jednak Drzewucki mnie zachwyca, czuję, jakbym się z nim przez te Bukareszty i Bagdady przewijała tam i znowu. Wybitny poeta, ale i bardzo mądry człowiek, jego wiedza może aż przytłoczyć (ale pozytywnie),tyle nazwisk, zdarzeń, pięknie wkomponowanych w inne równie piękne słowa. Jego wiersze o Polsce są takie dobre, naprawdę.
Chylę czoła.

Świetna jest poezja Drzewuckiego, tutaj już mówimy o tej poezji z najwyższej półki i nie tylko dlatego, że to ta sama klasa co Szymborska czy Różewicz, ale także dlatego, że trzeba być niesamowitym poetą i władcą słowa, żeby w wiersze wpleść tyle miejsc, obrazów, nazw i pozostawić ją sensowną i smaczną.
Czytam niemalże z wypiekami, nie tylko z zachwytu, bo zachwycać się...

Jakkolwiek nie podchodziłabym do tych wierszy, miałam wrażenie, że ich twórca spaceruje razem ze mną i opowiada mi historie indywidualne, osobiste, oparte na sztuce unikalnego łączenia liryki z wyrazistą umiejętnością fotografowania słowem miejsc, do których chętnie wraca. Więcej, namawia czytelnika do dyskursu odbiegającego od codzienności, potoczności na rzecz wysokiej erudycji, gdzie słowo ma wagę najcenniejszego kruszcu. A przekrój tych wierszy podzielony jest na cztery istotne rozdziały, łączące się w jeden odważny głos, którego ich autor nie wstydzi się wypowiadać jako alokucję stanowiącą swoiste preludium do tytułowego sedna niezwykle sugestywnego, zmuszającego do głębszej refleksji, czy zadumy.

Janusz Drzewcuki ma bogaty życiorys ściśle związany z szeroko pojętą kulturą, literaturą. Absolwent filologii polskiej UJ. Dziennikarz, krytyk literacki, poeta, autor książek o polskiej poezji współczesnej, wydawca. Swoją wędrówkę z czytelnikiem – odbiorcą Jego wierszy rozpoczyna od spostrzeżeń i głębokich wywodów na tematy codzienne, dotyczące naszego kraju, które rozpoczyna od zaproszenia znajomej, przebywającej za granicą do przyjazdu do Polski: „Przyjedź wreszcie do Polski,/ nie mów, że nie masz czasu,/ że jesteś ciągle zajęta albo/ że może w przyszłym roku,/ nie usprawiedliwiaj się./ nie wykręcaj się, spakuj/ najpotrzebniejsze rzeczy,/ wsiadaj do pociągu, przyjedź.[,,,] Zobaczysz, nie pożałujesz,/ będzie wesoło, pokażemy ci/ Warszawę, od tej i od tamtej/ strony, puścimy się Nowym/ Światem i Krakowskim/ Przedmieściem...[...]” Pojawia się też „Głos w dyskusji Polska i Kościół” oraz „Jednym okiem, drugim uchem” o sprawach ważnych i mniej ważnych.

Zapraszam na całą recenzję na:
http://nietypowerecenzje.blox.pl/2017/01/8222Dwanascie-dni8221-Janusz-Drzewucki.html

Jakkolwiek nie podchodziłabym do tych wierszy, miałam wrażenie, że ich twórca spaceruje razem ze mną i opowiada mi historie indywidualne, osobiste, oparte na sztuce unikalnego łączenia liryki z wyrazistą umiejętnością fotografowania słowem miejsc, do których chętnie wraca. Więcej, namawia czytelnika do dyskursu odbiegającego od codzienności, potoczności na rzecz wysokiej...

Piękny tomik poezji, zresztą nie bez powodu otrzymał Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida w kategorii literatura w 2014 roku.

Piękny tomik poezji, zresztą nie bez powodu otrzymał Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida w kategorii literatura w 2014 roku.