"Rozmowy niedokończone" - w treści i formie - są niepowtarzalną inspiracją dla współczesnego człowieka do wpisania się w czasie i przestrzeni tego kosmosu w odwieczny, Boski Dia-Logos, czyli w wieczne, wzajemne obdarowywanie się Logosem Prawdy i innych ideałów Trójjedynego, a pośród nich Logosem Miłości jako kulminacji personalnego bytowania Boga.
Ostateczna doskonałość istnienia człowieka nie tyle rozstrzyga się w Szekspirowskiej myśli: "Być albo nie być?", ile w fundamentalnym pytaniu: Jak być, aby własne życie uczynić darem tej Boskiej Miłości? Czym jest ta cudowna Miłość stwórcza i zbawcza, objawiona w Osobie wcielonego Syna Bożego, Jezusa z Nazaretu, darująca się każdemu człowiekowi "do końca" w znaku krzyża i śmierci na Golgocie? Czym w świetle i świętości Jej zmartwychwstania powinna być w myśli, słowie i czynie miłość osoby ludzkiej, pielgrzymującej ku swojej pełni w transcendentnym Niebie - Praźródle i najwyższym Celu stworzenia? A czym jest w kontekście namysłu nad Miłością jej totalna negacja: nienawiść - największy absurd, bezsens i definitywna zdrada racjonalności i wolności ducha?
Miłować czy nie miłować? Miłować, ponieważ człowiek i wszystko co nosi znamię bytu, powołane jest z MIŁOŚCI i dla MIŁOŚCI.