Czy to po­kój zro­bił się więk­szy, czy ona się skur­czy­ła? A prze­cież jest to naj­mniej­szy po­kój w miesz­ka­niu, ma­lut­kim jak chu­s­tecz­ka do nosa, i te­raz, kie­dy od rana do wie­czo­ra leży w łóż­ku, wy­mia­ry po­ko­ju zda­ją się ro­snąć, a doj­ście do okna wy­ma­ga kil­ku­set kro­ków, kil­ku­dzie­się­ciu go­dzin, kto wie, czy ży­cia jej na to star­czy. Resz­ta ży­cia, czy ra­czej ostat­nia pro­sta, w cza­sie, jaki był jej dany, ja­wi­ła się jako coś ab­sur­dal­nie wiecz­ne­go, bo ta­kie ist­nie­nie po­zba­wio­ne ja­kie­go­kol­wiek ru­chu mo­gło trwać bez koń­ca. To praw­da, że jest wy­chu­dzo­na i mi­zer­na, lek­ka jak zja­wa, to praw­da, że byle po­dmuch mógł­by ją strą­cić z łóż­ka, naj­wi­docz­niej je­dy­nie cię­żar koł­dry spra­wia, że nie uno­si się w po­wie­trzu, nie dry­fu­je po ca­łym po­ko­ju, to praw­da, że byle po­dmuch może ze­rwać ostat­nią nić, któ­ra łą­czy ją z ży­ciem, ale kto w ogó­le zada so­bie trud, by dmuch­nąć w jej stro­nę.

Czy to po­kój zro­bił się więk­szy, czy ona się skur­czy­ła? A prze­cież jest to naj­mniej­szy po­kój w miesz­ka­niu, ma­lut­kim jak chu­s­tecz­ka do nosa, i te­raz, kie­dy od rana do wie­czo­ra leży w łóż­ku, wy­mia­ry po­ko­ju zda­ją się ro­snąć, a doj­ście do okna wy­ma­ga kil­ku­set kro­ków, kil­ku­dzie­się­ciu go­dzin, kto wie, czy ży­cia jej na to star­czy. Resz­ta ży­cia...