Jeżeli ktoś jest na tyle szalony, że chce zabić prezydenta Stanów Zjednoczonych, może się do tego posunąć. Musi być tylko przygotowany, by poświęcić swoje życie za życie prezydenta.
- John Fitzgerald Kennedy

Dallas ’63. Składnica książek, czarna limuzyna, roztrzaskana czaszka prezydenta Kennedy’ego. Jedna z największych i najgłośniejszych tragedii amerykańskiej sceny politycznej i Ameryki w ogóle. W pół wieku po listopadowych wydarzeniach głos zabiera Gerald Blaine, agent Secret Service, który miał zaszczyt służyć trzem prezydentom USA (niedługo po zamachu na JFK złożył rezygnację). Z pomocą dziennikarki Lisy McCubbin powraca do przeszłości, by podzielić się własnymi przemyśleniami.

Dzieło Blaine’a daje nam cenną możliwość przyjrzenia się kulisom pracy panów w czarnych garniturach. Tamtego feralnego dnia znaleźli się oni w centrum katastrofy, a zaraz potem w centrum uwagi. Jakże łatwo było zrzucać winę na nich – tym bardziej, że zgodnie milczeli, i służbowo, co było ich obowiązkiem, i prywatnie. Lawinowo sypały się oskarżenia i pytania: kto zawiódł? Czy zrobiono wszystko, by chronić głowę państwa? Jakie jeszcze kroki można było podjąć? Jak udoskonalić zasady ich szkoleń i pracy? Co zmieniono już po fakcie? A jak widzą to sami agenci? Co czuli wtedy, co czują teraz? Chociaż przez wiele lat pozostawałem w bliskich stosunkach z kilkoma agentami, z którymi odbywałem służbę w Białym Domu (…), zamach na prezydenta Kennedy’ego rzadko był przedmiotem naszych rozmów (…). Nie rozmawialiśmy (…) o tym, jak wtedy rozpaczaliśmy. O takich rzeczach się nie mówiło, stanowiły one naszą najskrytszą tajemnicę. Kiedy zacząłem pracować nad tą książką, odkryłem w sobie uczucia, które tłumiłem od dziesięcioleci. Okazuje się, że pozornie niewzruszeni panowie w czarnych garniturach kryją w sobie więcej emocji, niż moglibyśmy przypuszczać.

Zabójstwo Johna F. Kennedy’ego pozostawiło niezatarty ślad w świadomości wszystkich agentów przydzielonych mu do ochrony. Niektóre z tych wspomnień z czasem straciły ostrość, podczas gdy inne okazały się tak bolesne, że dawno temu zostały pogrzebane. Jak więc po tak długim czasie wiernie odtworzyć przebieg zamachu sekunda po sekundzie? Autor dotarł do agentów (w tym do zazwyczaj niechętnego do zwierzeń Clinta Hilla, członka obsady konwoju), którzy zachowali kopie codziennych meldunków, zestawień wydatków, szczegółowych sprawozdań i raportów, a także ręcznych notatek – skarbów dotychczas leżących w zakurzonych pudłach. Pomocne były także rodziny zmarłych już pracowników oraz dostępne publicznie archiwa. Rezultat ich wspólnego wysiłku stanowi ta doprawdy fascynująca, wręcz pochłaniająca lektura, szczegółowa i dopracowana pod każdym względem (na bok odłóżmy wieczne spory co do teorii mniej lub bardziej spiskowych). W kulminacyjnym momencie poczujecie się tak, jakbyście stali na Dealey Plaza w Dallas 50 lat temu i byli naocznymi świadkami historii.

W 2010 roku na podstawie książki powstał film dokumentalny dla kanału Discovery. Obecnie trwają prace nad sfabularyzowaną produkcją.