Najlepiej moje wrażenia z tej książki podsumowuje cytat z niej właśnie: "Jesteśmy teraz tak bardzo przyzwyczajeni do postępów techniki, że właściwie we współczesnym człowieku zanika poczucie cudowności". A możliwość śledzenia poprzez geny współcześnie żyjących ludzi szlaków wędrówek naszych najdawniejszych przodków jest przecież czymś ocierającym się o metafizykę. Czytelnik nieco egzaltowany (pozdrawiam!) pozostaje z obrazem grupy przeszukujących plażę ludzi wychodzących z Afryki, południowym (!) przejściem, przez Wrota Łez - na Półwysep Arabski, wędrujących dalej i dalej - najpierw właśnie wzdłuż wybrzeży, potem w głąb kontynentów, na cały świat. Jednej grupy.

Dla kompletnego laika, jakim jestem, część rozważań na temat tego, która linia wędrowała konkretnie którędy poprzez Azję (a może i nie wędrowała), bywały nużące, ale dają za to możliwość choćby otarcia się o tok rozumowania badaczy. Widać interdyscyplinarną współpracę (wykopaliska, analiza narzędzi prehistorycznych, analiza współczesnych języków, zmiany klimatu, drastyczne zmiany poziomu mórz, sama genetyka, datowanie radiowęglowe - cała współczesna nauka!), widać niezwykle emocjonalnie opisane spory akademickie. Książka jest stosunkowo nowa (2003), więc przedstawione w niej odkrycia też są świeże, poglądy ucierają się i obserwowanie tego procesu też jest fascynujące, choć wymaga większego skupienia niż przyjmowanie na wiarę ustalonych dawno faktów.

Najlepiej moje wrażenia z tej książki podsumowuje cytat z niej właśnie: "Jesteśmy teraz tak bardzo przyzwyczajeni do postępów techniki, że właściwie we współczesnym człowieku zanika poczucie cudowności". A możliwość śledzenia poprzez geny współcześnie żyjących ludzi szlaków wędrówek naszych najdawniejszych przodków jest przecież czymś ocierającym się o metafizykę. Czytelnik...