Drugi tom trylogii, pod wieloma względami trzyma poziom pierwszego, ale w ujęciu ogólnym jest trochę słabszy od pierwszego, o powodach za chwilę. Jeśli chodzi o postaci i prowadzenie akcji, to nic się nie zmieniło, czyli nadal trochę nieścisłości, które nie przeszkadzają, za to wszystko dzieje się wartko i wciąga czytelnika.

W lekturze dostrzegłem dwa minusy, za które odjąłem po gwiazdce: Card, jak zwykle w swoich seriach, przypomina dość obszerne fragmenty tomu poprzedniego i gdy czyta się jedne po drugim to jest to nudne i irytujące, choć wplecione w fabułę; sprawa druga to dyskusje filozoficzne, niestety mocno wtórne bo zarówno ich tematy jak i użyte przez bohaterów argumenty były treścią innych powieści autora. Niestety autor straszliwie przynudza w tych sowich wywodach, w pierwszej powieści gdy się na nie trafia i nie zna się jeszcze poglądów autora, to bywa ciekawe i forma nie bardzo przeszkadza, ale gdy trafiamy na rozważania, z którymi mieliśmy już styczność, wyostrzają się wszystkie jej wady i zaczyna być nudno.

Podsumowując, drugi tom jest nieco słabszy od pierwszego z powyższych powodów, ale jeśli ktoś już zabrał się za lekturę, to wie czego się spodziewać i warto czytać dalej. Pojawia się jeden nowy paradoks czasowy, z rozwiązaniem niespójny z niektórymi innymi, ale trudno mówić o spójności fizyki w świecie, do którego wprowadzono magię.

Drugi tom trylogii, pod wieloma względami trzyma poziom pierwszego, ale w ujęciu ogólnym jest trochę słabszy od pierwszego, o powodach za chwilę. Jeśli chodzi o postaci i prowadzenie akcji, to nic się nie zmieniło, czyli nadal trochę nieścisłości, które nie przeszkadzają, za to wszystko dzieje się wartko i wciąga czytelnika.

W lekturze dostrzegłem dwa minusy, za które...