Tak to już bywa, że po sukcesie nie trzeba długo czekać na kontynuacje. Często, choć nie zawsze, zdarza się, że kolejna część opowieści jest tylko marnym odbiciem pierwowzoru. „Dziewczęta z Villette” bliżej niestety do wzoru, który jest wyjątkowo popularny w Hollywood – jeżeli coś się sprawdziło, zobaczmy jak długo zajmie widzowi zorientowanie się, że go oszukujemy podając cały czas to samo danie. Oszukać czytelnika jest już jednak ciut trudniej, bo raz zrażony do autora, może do niego już nigdy nie wrócić.

Ingrid Hedström ze swoim debiutem „Nauczycielka z Villette” podzieliła czytelników. Jedni pokochali styl i sposób prowadzenia akcji, a drudzy zarzucali wtórność i kompletną nudę. Wprawdzie Hedström można sporo zarzucić, ale nie można odmówić jej jednego – do swojej pracy podchodzi bardzo profesjonalnie oraz rzeczowo. Wykreowała własne miasteczko Villette-sur-Meuse z wyjątkową dbałością o szczegóły. Nie ma wprawdzie dodanej do książki mapy miejscowości, ale dość łatwo się połapać gdzie, co i jak. Także odniesienia historyczne wydają się jak najbardziej prawdziwe (niektóre nawet są). W tej materii żadnych zgrzytów czytelnik więc nie doświadczy. Gorzej jest niestety z samą zagadką kryminalną, jakby na to nie patrzeć, najważniejszą częścią powieści tego typu.

W drugiej odsłonie cyklu z Martine Poirot w roli głównej, czytelnik razem z sędzią śledczą zmierzy się z rozwiązaniem zagadki potrójnego morderstwa. Trzy młode dziewczyny, w drodze powrotnej do domu z imprezy organizowanej przez miasto, zostają uduszone i porzucone na pustkowiu. W sprawę wydaje się zamieszany brat kancelistki Julie, pracującej z Poirot w Pałacu Sprawiedliwości. Jak przystało na niewielkie miasteczko, plotki szybko się rozchodzą. Pojawiają się jednak nowe tropy, a wraz z nimi wychodzą na jaw sprawy rodzinne Poirot, które od dawna nie dawały jej spokoju.

Fabuła „Dziewcząt z Villette” jest analogiczna do tej z „Nauczycielki z Villette”. Sprawa kryminalna, ślady z przeszłości, rodzinne niewyjaśnione sprawy. Tak naprawdę, różnią się tylko bohaterowie. Zamiast męża, który rozgrzebuje przeszłość, tym razem pierwsze skrzypce przejął brat Poirot, Philippe. Wprawdzie sprawy, które zaprzątały myśli bohaterów z pierwszej książki różnią się między sobą dość znacząco, schemat pozostaje bez zmian. Wiele powieści i cykli kryminalnych bazuje na tych samych bohaterach, ale zazwyczaj książki różnią się od siebie. Tutaj odnosi się wrażenie, że Hedström poszła na łatwiznę. Nie oznacza to, że powieść jest zła. Czyta się ją przyjemnie i choć samą zagadkę morderstwa można rozszyfrować zdecydowanie za szybko, nie jest to książka tragiczna. Ale od pisarzy powinno wymagać się więcej, więc ta pozycja potrafi zawieść czytelnika.

„Dziewczęta z Villette” nie są książką wybitną, bliżej im do tych przeciętnych, lecz przyjemnych w odbiorze. Najbardziej boli w niej wtórność, która zabija całą przyjemność z lektury. Jeżeli ktoś czytał pierwszą część, doskonale będzie wiedział jak potoczy się akcja. Pani Hedström nie tędy droga.

Bartosz Szczygielski