Od kiedy pamiętam mam problem z zajadaniem emocji. Były czasy, że byłam gdzieś na wyjeździe i nie stresowałam się niczym - i wtedy, mimo tego, że nie odmawiałam sobie niczego, lokalnych słodyczy, ciężkich potraw i napojów, zobaczyłam, że chudnę.
Od kiedy pamiętam, żadne diety na mnie nie działały. Kończyło się na rzucaniu tego "w cholerę" i powrocie do starych nawyków. Zajadanie emocji, słodycze w pogotowiu, jedzenie tylko dla smaku. W pewnym momencie przestałam nawet odczuwać fizyczny głód.
Po tych doświadczeniach stwierdziłam, że coś musi być na rzeczy, że skoro przy rekaksie nie myślę o swojej figurze i chudnę, to po prostu w ciężkich chwilach tracę kontakt ze sobą, ze swoim ciałem i potrzebami. Wtedy zaczęłam szukać pomocy w postaci takich stron jak Wilczogłodna i różnego rodzaju literatury. I trafiłam na tą książkę.
"Jem intuicyjnie" jest napisana prostym, zrozumiałym językiem. Pokazuje najpierw zgubny wpływ diet i myślenia życzeniowego na nasze ciała i umysły i wskazuje, że my, jako cywilizacja współczesna, niepotrzebnie skomplikowaliśmy sobie cały proces odżywiania i zaczęliśmy wykorzystywać jedzenie do zupełnie innych celów, takich jak kontrola, dreszczyk ekscytacji (czasem jedynej) w naszym życiu, poskromnienie nudy czy smutku. Głównym celem tej książki jest pokazanie nam, że my sami wiemy podświadomie co jest dobre dla naszego ciała i ducha, i czas do tego powrócić. Autorzy pozwalają nam także wyjść z pułapki perfekcjonizmu i myślenia zerojedynkowego, uspokajają, gdy popełniamy błędy żywieniowe, mówią, że jest to całkiem normalne raz na jakiś czas zjeść coś ze smutku czy dla towarzystwa, ale kluczem we wszystkim jest umiar.
Nie ukrywam, że taka koncepcja jest dla mnie bardzo wyzwalająca. Dopiero wdrażam się w świat jedzenia intuicyjnego, ale już mogę stwierdzić, że psychicznie jest to dużo lżejsze niż wieczne katowanie się tabelką kaloryczną czy wkurzanie na siebie, iż nie poćwiczyło się wystarczająco ciężko i z treningu nic nie wyjdzie. Mam nadzieję, że uda mi się powrócić do życia w harmonii z własnym ciałem i jego potrzebami.

Od kiedy pamiętam mam problem z zajadaniem emocji. Były czasy, że byłam gdzieś na wyjeździe i nie stresowałam się niczym - i wtedy, mimo tego, że nie odmawiałam sobie niczego, lokalnych słodyczy, ciężkich potraw i napojów, zobaczyłam, że chudnę.
Od kiedy pamiętam, żadne diety na mnie nie działały. Kończyło się na rzucaniu tego "w cholerę" i powrocie do starych nawyków....