„ (...) Ma uśmiech od ucha do ucha, zarumienione policzki i oczy w kolorze jasnego błękitu. Ciągle się uśmiecha, szkoda, że ciągły uśmiech to społeczne zaburzenie” myślała... „ Ma żółto-różowy garnitur i cętkowany cylinder. Nie jest taki jak inni iluzjoniści... on niczego nie ukrywa.– Witam cię w świecie, gdzie iluzje są rzeczywiste, a rzeczywistość jest iluzją – wyznał radośnie i zmrużył oko. Energicznie posypał dłoń talkiem, włożył do wody, po czym dumnie i psotnie wyciągnął ze szklanki suchą dłoń – Upsa hop, upsa sa, rączka sucha wciąż ha, ha! – krzyknął wesoło. Alicja śmiała się razem z resztą rozbawionych małych ludzików, tulących w dłoniach swe wielkie serca, to były serca wyjątkowe, skrzętnie przed złem chronione, które nie ból, ale kojąca ufność w całości wypełniała...(...)”

„Alicja z krainy iluzji”, dwa zupełnie przeciwne światy faktu i fantazji, przemierza w odwrotnej kolejności do słynnej „Alicji z krainy czarów”. Główna bohaterka tej książki z bajkowych wizji, którymi w dzieciństwie żyła każdego dnia, w trakcie dorastania przenosi się do surowej rzeczywistości. W dążeniu do zaspokojenia dziecięcych pragnień i ciekawości trafia do trzech, zupełnie nieznanych jej miejsc na świecie, w których to otrzymuje swe największe nauki od życia, tam świat dorosłych zmusza ją nie tylko do zastanowienia się nad pojęciem magii, ale również: ojczyzny, człowieka, miłości, a nawet Boga.