Poszłam za ciosem:) Kiedy okazało się, że drugi tom "Upiorów... jest na półce w bibliotece, bardzo niedaleko mojego miejsca zamieszkania, pojechałam tam i już przeczytałam:).
Wydaje mi się, że śmiało autor mógłby zamienić tytuły, bo więcej tajemniczych upiorów jest w tomie drugim niż pierwszym!
A co do treści, to nie jestem zadowolona ponieważ Marczyński skupia się głównie nad wątkiem miłosnym dziennikarza Ralpha Bronsona, a dopiero potem wraca do jego lotu nad Atlantykiem. Momentami miałam wrażenie, że czytam Harlequina:)
Książkę czyta się szybko, ale chociaż dowiedziałam się kim/czym były upiory, to zabrakło mi takiego WOW!

Poszłam za ciosem:) Kiedy okazało się, że drugi tom "Upiorów... jest na półce w bibliotece, bardzo niedaleko mojego miejsca zamieszkania, pojechałam tam i już przeczytałam:).
Wydaje mi się, że śmiało autor mógłby zamienić tytuły, bo więcej tajemniczych upiorów jest w tomie drugim niż pierwszym!
A co do treści, to nie jestem zadowolona ponieważ Marczyński skupia się...

Dramat. Podczas gdy poprzednią część czytało się z uśmiechem, tę mordowałem chyba z kwartał. Głównie przez to, że pierwszych 140 z ogólnej liczby 266 stron można streścić stwierdzeniem - pani kocha pana, który kocha inną panią. Tu autentycznie nic więcej nie ma. Laleczkowata córka milionera daje dowody miłości mężowi dziennikarzowi, podczas gdy on odświeża romans ze zdecydowaną, piękną Polką. Dopiero w granicach wspomnianej strony 140. następuje przełom, górę bierze romans nad małżeństwem, a "już" na stronie 190. następuje to, co miało stanowić podstawową treść powieści, czyli lot przez Atlantyk.

Jak by tego było mało, ewentualne zadowolenie z lektury (choć moim zdaniem to dość abstrakcyjne pojęcie w przypadku tej książki) psuje kilka drobiazgów. Na przykład - spodziewane grande finale nie jest żadnym zaskoczeniem, skoro wydawca raczył rozstrzygnięcie zagadki podać w formie graficznej na okładce (notabene bardzo ładnej, zgodnej z duchem epoki). Drażnią też osobliwe zachowania niektórych bohaterów, w sumie dość dalekie od logiki, a i razi już dzisiaj traktowanie czarnoskórych jako głuptaków przerastających intelektem co najwyżej szympansy, a i to może o grubość szpatułki do lodów.

O ile więc pierwszą część nadal będę polecał jako przykład całkiem strawnej przedwojennej literatury rozrywkowej rodzimego autoramentu, o tyle drugą można sobie swobodnie odpuścić.

Dramat. Podczas gdy poprzednią część czytało się z uśmiechem, tę mordowałem chyba z kwartał. Głównie przez to, że pierwszych 140 z ogólnej liczby 266 stron można streścić stwierdzeniem - pani kocha pana, który kocha inną panią. Tu autentycznie nic więcej nie ma. Laleczkowata córka milionera daje dowody miłości mężowi dziennikarzowi, podczas gdy on odświeża romans ze...