W książce autor uchyla rąbka tajemnicy dotyczącej pracy negocjatora. Jednocześnie zwraca uwagę na rozróżnienie pomiędzy negocjatorem policyjnym a negocjatorem w sprawie porwań dla okupu.
Negocjator policyjny prowadzi sprawę tak, aby uwolnić osobę porwaną i doprowadzić do schwytania porywaczy, przez co wzrasta ryzyko, że operacja uwolnienia może się nie udać, a nawet zakończyć tragicznie dla zakładnika.
Z kolei negocjator w sprawie porwań dla okupu ma do spełnienia, można powiedzieć, cztery cele podporządkowane pierwszemu - najważniejszemu: uwolnić porwanego i spowodować by bezpiecznie wrócił do domu. Po drugie stara się doprowadzić, na ile to możliwe, do obniżenia wartości okupu - tak, tak, tego typu negocjacje zawsze kończą się wypłatą okupu. Po trzecie, zniechęcić porywaczy do ponownego kidnapingu w tej samej rodzinie. I wreszcie po czwarte, udzielić rodzinie wsparcia psychologicznego. W pracy takiego negocjatora ujęcie porywaczy w ogóle nie wchodzi w rachubę.
Ben Lopez jest tym drugim rodzajem negocjatora, czyli w sprawie porwań dla okupu. Jak tego dokonuje i jak udaje mu się wypełnić cztery wspomniane wyżej cele, o tym jest napisane w książce. Poza tym autor udziela rad jak powinien zachować się zakładnik, jeśli już dojdzie do porwania. Generalnie ofiara nie powinna sama prowadzić pertraktacji z porywaczami, ponieważ może to zniweczyć pracę negocjatora.
Ben Lopez w książce opisuje swoje doświadczenia i choć sam nie jest zawodowym pisarzem, wydarzenia opisane są ze swadą, dzięki czemu książka nie jest siermiężna i czyta się przyjemnie. Zachęcam do lektury.

W książce autor uchyla rąbka tajemnicy dotyczącej pracy negocjatora. Jednocześnie zwraca uwagę na rozróżnienie pomiędzy negocjatorem policyjnym a negocjatorem w sprawie porwań dla okupu.
Negocjator policyjny prowadzi sprawę tak, aby uwolnić osobę porwaną i doprowadzić do schwytania porywaczy, przez co wzrasta ryzyko, że operacja uwolnienia może się nie udać, a nawet...