Odeon, tak nazywało się kino założone przez braci Krzemińskich w 1909 roku w Częstochowie. Antoni i Władysław mieli szczególny wkład w rozwój polskiej kinematografii – już od 1899 roku wyświetlali, popularyzowali, a w końcu także produkowali filmy. Uzbrojeni w projektory i agregaty przemierzyli ładny kawałek Europy Wschodniej, aż ostatecznie zdecydowali się otworzyć stałe kino. W latach swojej świetności ich Odeon wyświetlał sławne pionierskie filmy, a także gościł największe gwiazdy polskiego ekranu. Choć owo kino już dawno zniknęło z mapy Częstochowy to jego twórcy i aktorzy tamtego okresu ożywają na nowo na kartach publikacji Stanisława Janickiego pt. „Odeon. Felietony filmowe”.

Naszej rodzimej kinematografii poświęcony został jeden z czterech rozdziałów „Felietonów filmowych”. Kino polskie (jak każda inna dziedzina życia) zostało w szczególny sposób doświadczone przez wydarzenia z 1939 roku - żadna kinematografia świata nie przeżyła drugiej wojny światowej tak tragicznie jak polska. Poza tym nie mogło zabraknąć oczywiście kina amerykańskiego i europejskiego. Każda z tych kategorii obejmuje kilkanaście życiorysów wyróżniających się postaci w filmowym świecie. Sekcja hollywoodzka wzbogacona została również o skandale, którymi żyła Fabryka Snów we wczesnym etapie swojego istnienia oraz o szczególne pary wśród ludzi filmu. Bez obawy, nie ma to charakteru plotkarskiego tabloidu, natomiast są to opowieści pełne ciekawostek i humoru. W ostatniej części autor wskazał tytuły filmów, które należą według niego do kanonu, ale z racji swojego wieku bywają często zapominane i pomijane.

Na kartach „Felietonów filmowych” pojawiają się największe nazwiska złotej ery kina, a wśród nich Charlie Chaplin, Billy Wilder, Greta Garbo, Sophia Loren, Eugeniusz Bodo czy Hanka Ordonówna. Nie zabrakło także miejsca na zjawiska w świecie kina jak narodziny westernu według reguł Sergio Leone czy wysyp femmes fatales.

Zatem „Odeon” stanowi swoistą podróż w czasie do przełomowych momentów w dziejach kina oraz przybliża sylwetki tych, którzy mu się szczególnie przysłużyli. Warte uwagi jest również piękne wydanie książki. Każda z czterech głównych części została podzielona tematycznie i uzupełniona odpowiednimi fotografiami. Ten czytelny układ pozwala na łatwe odnalezienie się w treści książki. Zresztą można też otworzyć ją w dowolnym miejscu i z przyjemnością oddać się lekturze ponieważ życiorysy dawnych gwiazd światowego kina przypominają często opowieści o Kopciuszku – brzmią fantastycznie, ale bywają prawdziwe.

Anna Aniszczenko