Celem niniejszej książki jest ukazanie dialogu polsko-chińskiego, tzn. prowadzonego przez polskich jezuitów pracujących w Chinach, dokonującego się zgodnie z przyjętymi ramami czasowymi na przestrzeni XVII wieku. Nie chodziło tylko o zarysowanie interesujących sylwetek Polaków, ale także o przedstawienie szczególnych motywów ich wyjazdów, posiadanych możliwości, napotykanych trudności, zdobywanych doświadczeń - słowem: okoliczności, w jakich przyszło im pracować oraz poszerzać własne horyzonty kulturowe i religijne. Poczynione ustalenia jednoznacznie dowodzą, że to między innymi z ich listów, broszur oraz książek Polska i Europa czerpały swoją wiedzę o Chinach. Nie ulega wątpliwości, że zasługi naszych rodaków warte są podkreślenia, stanowiąc przyczynek do ich chwały. Ich udział w otwieraniu kolejnych bram hermetycznej chińskiej kultury wart jest docenienia i upamiętnienia. Tym bardziej, że wciąż są mało znani, także wśród polskich jezuitów (zagraniczni, skupieni na promowaniu własnych narodowości, rzadko są nimi zainteresowani). Niniejsza praca ma ambicję zmienić ten stan rzeczy, przywracając im zasłużone miejsce w historii misyjnych i kulturowych kontaktów z Orientem.
autorzy, tłumacze