Nie jestem jakąś szczególną maniaczką kryminałów, choćby ze względu na pewną przewidywalność co do głównego bohatera. Wiadomo, że generalnie dobro musi zatryumfować, główny bohater, po pozytywnie przeprowadzonym śledztwie, zawsze będzie górą. I choćby nie wiadomo ile razy dostał w zęby, ile razy ktoś by do niego strzelał czy go dusił – wyjdzie generalnie z całej sprawy bez szwanku. A już szczególnie, gdy ma się do czynienia z całą serią opowieści, jak choćby w przypadku Chandlerowskiego Marlowe'a... Dlatego długo zbierałam się do lektury. Ale zwyciężyła ciekawość, żeby poznać ten specyficzny, przez wszystkich zachwalany styl Chandlera. I rzeczywiście, wychwytuje się tę specyficzność od pierwszych stron. I jest to zdecydowany walor tej twórczości, nawet w takim opakowaniu, jak kryminał ;)

Sam bohater, muszę przyznać, lekko mnie irytował. To jego cwaniactwo, specyficzne poczucie humoru, podejście do kobiet – no po prostu facet momentami sam się prosił, żeby dostać w pysk. Ale z drugiej strony – ta jego cudowna niepoprawność polityczna i... specyficzne poczucie humoru właśnie. Takie skrzyżowanie Bonda, Bogarta i Addisona z „Na wariackich papierach”. Trzeba przyznać, że dzięki tej postaci całość tchnie szczególną atmosferą, przywodzi na myśl najlepsze filmy w stylistyce noir... No i jednak czyta się to naprawdę dobrze – mimo zagmatwania wątków. No i te opisy – postaci, architektury, umeblowania, krajobrazów – kto bawi się w opisywanie takich elementów w kryminałach?! A tu nie dość, że obrazowe odmalowanie, to jeszcze pełno ironicznych porównań, pełno czarnego humoru... Choć momentami te przydługie opisy mogą być irytujące, stanowią bezsprzecznie zaletę fabuły. We współczesnych kryminałach na próżno tego szukać...

A sama akcja, sam pomysł na kryminał? Niby sztampa rodem z gangsterskiego filmu: przestępca (honorowy na swój sposób), poszukuje swojej ukochanej (nie należącej bynajmniej do panien z dobrego domu). Po drodze do głosu dochodzi jeszcze korupcja, narkotyki, szantaże, sutenerstwo – słowem wszystko, co może kryć się pod mroczną podszewką życia wielkiego miasta. Kilka trupów, romans, obite twarze, nieudolna policja, która bardziej przeszkadza, niż pomaga. No i na koniec – tryumfujący detektyw, który może wreszcie spokojnie podelektować się whisky (która zresztą leje się w książce znacznie częściej, niż krew). Słowem: kryminał w starym stylu. Dobry o tyle, o ile dobry jest styl Chandlera. Mnie jakoś szczególnie nie porwał, ale jako się rzekło – maniaczką tego gatunku nie jestem... Co nie przeszkadza, że czytało mi się dość dobrze.

Nie jestem jakąś szczególną maniaczką kryminałów, choćby ze względu na pewną przewidywalność co do głównego bohatera. Wiadomo, że generalnie dobro musi zatryumfować, główny bohater, po pozytywnie przeprowadzonym śledztwie, zawsze będzie górą. I choćby nie wiadomo ile razy dostał w zęby, ile razy ktoś by do niego strzelał czy go dusił – wyjdzie generalnie z całej sprawy bez...