Często książki o miłości są ckliwe, płaczliwe albo cukierkowe. Tej do tego grona zaliczyć nie można. Kluczem do jej czytania jest miłość, ale pojmowana jako wspólnota dusz, serc i myśli, nie jako uczucie zmysłowe, erotyczne (jak często dziś jest opisywana). Miłość, która pozwala skazać siebie na cierpienie, aby ocalić drugą osobę. Przy tym Gibran pokazuje pozycję kobiety w muzułmańskim świecie jako podnóżka swojego pana-męża, co nie zmieniło się chyba do dziś, choć książka Gibrana powstała w 1912r.
To zdecydowanie nie jest historyjka z happy endem, ale nikt nie może się go spodziewać. Zakończenie poznajemy już na początku, mówi nam o nim sam autor. Gibran nikogo nie oszukuje, nie mami nas wizją cudnego życia dla zakochanych. To opowieść o miłości z góry skazanej na klęskę, której świadomi są wszyscy. Mimo to, historia porywa, wciąga i zmusza do głębokich przemyśleń.

Jedyne, co na początku razi czytelnika to styl, charakterystyczny dla arabskiej literatury. Styl pełen rozbudowanych metafor, porównań. Bardzo kwiecisty, zawiły ale... niesamowicie piękny. Obraz, malowany słowem, jest poetycki, często idealizowany, ale czy nie tak postrzega świat zakochany? Dla młodzieńca wszystko staje się magiczne, nawet przyroda przemawia własnym językiem. Gibran, jak mało który współczesny autor, gra uczuciami czytelnika, co nie pozwala odłożyć książki ani na chwilę. Dlatego każdy, kto spróbuje zawalczyć z sobą na pierwszych stronach i nie odłoży tej książki, dostanie wspaniałą historię o miłości, życiu i... szczęściu, które jak się wydaje, jest w tym wszystkim najważniejsze.

Często książki o miłości są ckliwe, płaczliwe albo cukierkowe. Tej do tego grona zaliczyć nie można. Kluczem do jej czytania jest miłość, ale pojmowana jako wspólnota dusz, serc i myśli, nie jako uczucie zmysłowe, erotyczne (jak często dziś jest opisywana). Miłość, która pozwala skazać siebie na cierpienie, aby ocalić drugą osobę. Przy tym Gibran pokazuje pozycję kobiety w...