Dzieje życia Tessy d’Urberville to nie romansidełko, w którym mimo wszystkich możliwych przeciwności losu, para głównych bohaterów w końcu będzie żyła długo i szczęśliwie. Poleją się łzy, poleje się krew. Bo życie to nie bajka, o czym główna bohaterka przekona się nie raz, a nam pozostanie tylko jej współczuć. Przynajmniej ja jej współczułam, bo bycie naiwnym i niedoświadczonym to jeszcze nie zbrodnia.
Byłam momentami zła na pana Hardy’ego, że tak się uwziął na tę biedaczkę Tessę, ale niestety ktoś musiał ponieść ofiarę, żeby można było zdemaskować obłudną moralność i społeczne konwenanse.
A Tessa d’Urberville niewątpliwie była ich ofiarą, a na dodatek trafił jej się w końcu mąż-hipokryta, dla którego największą życiową tragedią była żona niedziewica, chociaż sam do najświętszych nie należał.

Język i poczynione przez autora opisy również przypadły mi do gustu. Piękna musiała być ta angielska prowincja, momentami aż chciałoby się doić krowę obok Tessy.

Nie polecam czytelnikom, których nudzą tamte czasy i drażni dziś już trochę trącający myszką styl. Stężenie obu tych cech będzie dla nich niestrawne.

Dzieje życia Tessy d’Urberville to nie romansidełko, w którym mimo wszystkich możliwych przeciwności losu, para głównych bohaterów w końcu będzie żyła długo i szczęśliwie. Poleją się łzy, poleje się krew. Bo życie to nie bajka, o czym główna bohaterka przekona się nie raz, a nam pozostanie tylko jej współczuć. Przynajmniej ja jej współczułam, bo bycie naiwnym i...