Świetnie napisana książka, w której autor trafnie odmalował współczesną Polskę i zdiagnozował jej bylejakość oraz dążność do uśredniania wszystkiego, co da się uśrednić. Obraz jest śmieszny, ale to molierowski śmiech przez łzy. Czytamy bowiem o polskim systemie edukacji(tak średniej, jak i wyższej), który wypuszcza w świat "identycznie uśrednione barachło". Do łez doprowadził mnie fragment "Hira dla ziomali", w którym Karpowicz wieszczy treści przyszłych podręczników do historii. (Kiedy go czytałam przypominała mi się scenka z życia. Trzymam w rękach książkę o Josefie Mengele. Nagle pada pytanie: "co czytasz?". "Biografię Menegle". W oczach osoby pytającej widzę niezrozumienie. "Lekarz z Auschwitz, który przeprowadzał eksperymenty na więźniach." W odpowiedzi pada: "Nie słyszałam". Dodam, że interlokutorką była absolwentka szacownej krakowskiej uczelni). Okazuje się, że rola uniwersytetów sprowadza się jedynie do mechanicznej i masowej produkcji magistrów. Zaś szczyt aktywności intelektualnej niektórych (oby nie większości) produkujących, przedstawia się następująco: "Pasuje, nie pasuje, kochanieńki, to przecież normalnie wszytko jedno, co ty napiszesz. Ty piszesz, ja skreślam, taka nasza dola. To się nazywa dyskusja merytoryczna o pracy magisterskiej".
Oczywiście obraz, jaki nakreślił Karpowicz, jest nieco przerysowany. Nikt przecież nie powiedział emerytom, że są solą w oku władzy i w zasadzie ich rola powinna sprowadzić się do dobrowolnego marszu do trumien. Nie powiedział jeszcze... Ale na przekór autorowi trwam w nadziei, że nie powie.
Powieść "Niehalo" może być też uznana za obrazoburczą, ponieważ Karpowicz z dużym przymrużeniem oka traktuje mity narodowe i narodowowyzwoleńcze (schodzący z cokołów Piłsudski i Popiełuszko), a także w sposób daleki od ortodoksji odnosi się na Biblii ("Z Księgi Innego Rodzaju").
Dlaczego "Nihalo"? Bo nie tylko z Polską, ale z całą rzeczywistością nie wszystko jest w porządku. Przy czym ważne, aby odróżnić zawartą w powieści fantasmagorię od tego, co jest lub może być rzeczywiste.

Świetnie napisana książka, w której autor trafnie odmalował współczesną Polskę i zdiagnozował jej bylejakość oraz dążność do uśredniania wszystkiego, co da się uśrednić. Obraz jest śmieszny, ale to molierowski śmiech przez łzy. Czytamy bowiem o polskim systemie edukacji(tak średniej, jak i wyższej), który wypuszcza w świat "identycznie uśrednione barachło". Do łez...