Z Rafałem Ziemkiewiczem, to mam tak, że mogę go czytać, słuchać i oglądać, ale tylko raz na jakiś czas. Czasem śmieszy mnie ta jego narracja obnażania zidiocenia, betonu i zwykłej martwicy mózgu. Ale tylko czasem. Częściej widzę jak pod pretekstem dawania prawdy płynie z niego na całego jad i jakaś potworna frustracja. Obraz Polski prezentowany w Żywinie przeraża, obezwładnia i powoduje paraliż. Nie chce mi się przedstawiać narracji książki, bo jak ktoś chce, to ogarnie. Generalnie szaro, buro i ponuro. Jak ktoś lubi to taplanie się w syfie pod pretekstem odkrywania prawdy, to okej. Ale ja widzę to inaczej. Jedynym rozwiązaniem jest dawanie za jedną kroplę nienawiści dwie krople miłości. Nie ma innej opcji. Jeśli zacznie się robić inaczej otchłać zacznie przeglądać się w nas, a w miejsce aniołów zameldują się demony, które w dupie mają, że się woli być potępionym w prawdziwym kościele, czy innego tego typu dyrdymały.

Z Rafałem Ziemkiewiczem, to mam tak, że mogę go czytać, słuchać i oglądać, ale tylko raz na jakiś czas. Czasem śmieszy mnie ta jego narracja obnażania zidiocenia, betonu i zwykłej martwicy mózgu. Ale tylko czasem. Częściej widzę jak pod pretekstem dawania prawdy płynie z niego na całego jad i jakaś potworna frustracja. Obraz Polski prezentowany w Żywinie przeraża,...