"Katedra Marii Panny w Paryżu" Victora Hugo to książka, którą jest mi naprawdę trudno ocenić. Chyba nigdy jeszcze żadna lektura nie wywoływała u mnie tak skrajnych odczuć.

Bardzo często bywały momenty, kiedy chciałam odrzucić tę książkę daleko w kąt, bo była niemiłosiernie męcząca. A to wszystko przez przydługie opisy, które bardzo często autor potem streszczał, jakby sam zdawał sobie sprawę, że popłynął za daleko w swoich rozważaniach. W ogóle w "Katedrze Marii Panny w Paryżu" jest wiele zbędnych elementów, które tylko uprzykrzają czytanie. Gdyby autor trochę kontrolował swój "słowotok", książka pewnie byłaby o połowę krótsza a przez to płynniej przechodziłoby się od rozdziału do rozdziału.

Jednakże nie można nie wspomnieć o tym, że momentami powieść stawała się niezwykle porywająca i nie mogłam przerwać czytania. "Katedra Marii Panny w Paryżu" skrywa w sobie genialną fabułę, która jest warta poznania. Dodatkowo ukazuje prawdę ludzkiej natury i w pierwszorzędny sposób przedstawia motyw piękna i brzydoty. A miłość ukazana przez Victora Hugo jest szokująca, naiwna, niezwykle smutna... jest tyle przymiotników, które ją opisują, więc postawię na najtrafniejsze stwierdzenie: jest nie do ujęcia w słowa. Muszę się przyznać, że uroniłam kilka łez przez tę książkę a to o czymś świadczy.

Victor Hugo stworzył coś wyjątkowego, przez co naprawdę trudno przebrnąć, ale powiem, że warto. Warto się pomęczyć, by poznać historię bohaterów, którzy towarzyszyli czytelnikom i widzom z różnych pokoleń.

"Katedra Marii Panny w Paryżu" Victora Hugo to książka, którą jest mi naprawdę trudno ocenić. Chyba nigdy jeszcze żadna lektura nie wywoływała u mnie tak skrajnych odczuć.

Bardzo często bywały momenty, kiedy chciałam odrzucić tę książkę daleko w kąt, bo była niemiłosiernie męcząca. A to wszystko przez przydługie opisy, które bardzo często autor potem streszczał, jakby sam...