Kiedy ja w hotelu bujałam klapkiem na stopie i podśmiewałam się z klasy średniej ( 'Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie!'), mój pies był pod opieką mojego ulubionego mężczyzny. Oddałam skłonnego do kilkugodzinnych ucieczek luja - futrzaka w obsikanych spodniach. Po powrocie przywitał mnie chórzysta, chłopczyk ze zdjęcia komunijnego, świeży i niewinny. Jeśli taka metamorfoza jest możliwa, możliwe jest wszystko i z tą myślą przystąpiłam do lektury 'Lekcji Madame Chic'.

Książka wpisuje się w pewien nurt, który roboczo nazwałabym 'They should get some culture'. Tak własnie mruczała, kręcąc z niedowierzaniem głową, Francuzka, z którą w czasach studenckich podróżowałam po USA. Mnie pytano, czy szukam męża,i czy często byłam głodna w dzieciństwie. Francuzkę pewna Amerykanka spytała, po co przyjechała do Stanów, skoro we Francji wszystko jest lepsze. I chociaż od tej podróży minęło 15 lat, najwyraźniej niewiele się zmieniło. Druckerman wyjeżdża do Paryża i dowiaduje się, jak wychowywać dzieci i nie oszaleć ('W Paryżu dzieci nie grymaszą'), Powell wyrzuca sprane majtki i odkrywa, że upijanie się do nieprzytomności nie jest sexy ('Dlatego Francuzki są takie sexy'), a Jennifer L. Scott postanawia napisać instruktaż, jak krok po kroku stać się chic.

Książka to niezwykłe połączenie francuskiego przekonania o doskonałości i amerykańskiej wiary w samodoskonalenie. Każdy rozdzialik jest króciutki, jasny i zakończony listą zadań do wprowadzenia w życie. Styl książki jest absolutnym przeciwieństwem meandrującego tekstu, który właśnie czytacie. I chociaż amerykańskie podejście do francuskiego 'je ne sais quoi' owocuje także kuriozalnymi rozdziałami typu 'Bądź tajemnicza' z przykładową rozmową w której nie zdradzamy zbyt wiele ( pani Scott, prosimy jeszcze o rozdział o słynnym francuskim wzruszaniu ramion, z instrukcją obrazkową!) to powstrzymam się od dalszych złośliwości z tego prostego powodu, że ta książka _działa_. Tak, zrobiłam porządek w szafie z ubraniami ('Bałagan nie jest chic'). Jasne, niby od pięciu lat wiedziałam, że powinnam to zrobić, ale wiedzieć i nie robić znaczy nie wiedzieć. Pani Scott udało się mnie przekonać. Porządki trwały (z przerwami na narzekanie na cholerną Madame Chic) jakieś 3 dni. Zgadnijcie czy korzystałam ostatnio z windy albo czy jadłam coś idąc ulicą. Mogłabym pisać dalej. Zamiast tego ostrzegam, jeśli nie chcecie przy podjadaniu między posiłkami mieć nieprzyjemnego poczucia, że Madame Chic patrzy i unosi brew, nie czytajcie tej książki:)

Kiedy ja w hotelu bujałam klapkiem na stopie i podśmiewałam się z klasy średniej ( 'Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie!'), mój pies był pod opieką mojego ulubionego mężczyzny. Oddałam skłonnego do kilkugodzinnych ucieczek luja - futrzaka w obsikanych spodniach. Po powrocie przywitał mnie chórzysta, chłopczyk ze zdjęcia komunijnego, świeży i niewinny. Jeśli...