Vincent van Gogh - jeden z największych światowych malarzy. I jego najsłynniejsze "Słoneczniki", znane wszystkim. Wiedza o jego życiu i twórczości jest najczęściej skrótowa, encyklopedyczna. Autor czerpał informacje o życiu Vincenta przede wszystkim z zachowanych listów, ale nie tylko. Przedstawił nam go jako postać o pięknej duszy, tragiczną, cierpiąca, niezrozumiałą, uparcie podążającą za wybranymi ideałami, szukającą szczęścia i spełnienia.
Pragnieniem ojca było, aby syn poszedł w jego ślady i został pastorem. Podtrzymałby rodzinną tradycję, a jednocześnie cieszyłby się powszechnym szacunkiem, miałby zapewnioną stabilizację finansową. Vincent uległ namowom. Rozpoczął studia. Nauka teologii okazała się jednak na tyle trudna, że poświęcał na nią 20 godzin na dobę. Wyczerpany fizycznie, strofowany przez wykładowców za brak spodziewanych wyników, przerwał edukację. Nie wiedział, co tak naprawdę chce robić w życiu. W podświadomości czuł, że tylko sztuka może dać mu szczęście. Próbował wytłumaczyć to domownikom, ale okrzyknięty nierobem i niedojdą, opuścił rodzinny dom. Jedynym przyjacielem, powiernikiem i mecenasem, który do końca życia nie zwątpił w talent Vincenta, był jego brat Theo, pracownik paryskiej galerii. Van Gogh nigdy wcześniej nie uczył się rysunku. Za pieniądze otrzymywane od Thea kupował potrzebne materiały i czerpał wzory z dzieł uznanych przez świat malarzy. Zaczynał od stawiania zwykłych kresek. Odrzucał szkołę malarstwa holenderskiego, gdzie wszystko był bardzo dokładne, "ugrzecznione", spełniające czyjeś wymagania, ale i przynoszące większe lub mniejsze profity. Urzekała go przyroda, krajobrazy, pojedyncze drzewo. Szukał barw, by oddać piękno natury zmieniającej się tak szybko. Szukał siebie. Przebywał w różnych miejscach Europy. Zaprzyjaźniał się z prostymi, bardzo ubogimi ludźmi. Czynnie uczestniczył w ich życiu - mieszkał w najuboższych chatach, spał na klepiskach, gotowane ziemniaki często były wymarzonym rarytasem. Płakał nad ludzką niedolą, pracą ponad siły powodującą wyniszczenie, choroby, śmierć. Aby poznać niezwykle niebezpieczną pracę w kopalni, zjechał pod ziemię. Składał wizyty pracodawcom. Prosił o szanowanie ludzkiej godności - bezowocnie. I malował. Portretował wieśniaków i robotników takich, jakimi byli - brudnych, zabiedzonych, podczas codziennych prac. Malował rzeczywistość. Czy to mogło przynieść mu uznanie wielkich "kolegów po fachu"? Oczywiście nie! Gardzili nim i wyśmiewali. Dla nich był nikim. Theo oszukiwał - przysyłał pieniądze, niby ze sprzedaży prac Vincenta, żadnego obrazu jednak nie udało mu się sprzedać. Żadnego też nie wyrzucił. Wreszcie długo oczekiwana możliwość wyjazdu do Paryża. Paryż! Marzenie artystów! Spotkania z najsłynniejszymi, długie rozmowy, alkohol- prawdziwe życie bohemy. I jakiż podziw dla powstającego nowego nurtu, odrzucanego, chowanego głęboko, wywołującego skandal - impresjonizmu. To było to, do czego Vincent zawsze dążył, co chciał, a nie umiał uzyskać. Gogh znów wpadł w wir pracy ponad siły. Organizm szybko zareagował - cierpiącego na omamy, halucynacje i utraty świadomości umieszczono na pewien czas w zakładzie dla psychicznie chorych. Został podleczony, lecz do pełnej sprawności nie wrócił nigdy. W chwili rozpaczy, zrezygnowany i przegrany, popełnił samobójstwo.
Nie miał też szczęścia w miłości.Nigdy nie założył własnej rodziny. Przez pewien czas był związany z kobietą, prostytutką, która m.in. w taki sposób zarabiała na życie. Opiekował się nią, jej dzieci traktował, jak swoje własne, za pieniądze od Thea zapewnił im wspólny dom. Został wykorzystany i zostawiony samemu sobie.
Niedługo po śmierci Vincenta umarł jego ukochany Theo. Pochowano ich na tym samym cmentarzu. Są obok siebie, tak jak przez całe życie.
"Słoneczniki". Piękne, kojące, zachwycające. Stworzone przez ubogiego malarza, który walczył do końca.

Vincent van Gogh - jeden z największych światowych malarzy. I jego najsłynniejsze "Słoneczniki", znane wszystkim. Wiedza o jego życiu i twórczości jest najczęściej skrótowa, encyklopedyczna. Autor czerpał informacje o życiu Vincenta przede wszystkim z zachowanych listów, ale nie tylko. Przedstawił nam go jako postać o pięknej duszy, tragiczną, cierpiąca, niezrozumiałą,...