Książka Nodara Dombadzego ma zaledwie 80 stron. To wystarczy, by przedstawić tragiczną (w sumie) historię Georgija Tuszuraszwilego, zwanego przez wszystkich Kukaraczą ("cucaracha" to po hiszpańsku karaluch, ale tu chodziło bardziej o ciemną karnację mężczyzny, przypominającą Latynosa). Rzecz dzieje się w Tbilisi, w przeddzień wybuchu II wojny światowej w ZSRR, czyli w czerwcu 1941 r. Dzięki barwnej narracji autora czytający może przenieść się do ówczesnego Tblisi, co na pewno będzie łatwiejsze dla osób, które kiedykolwiek były w Gruzji. Ja miałem to szczęście, że zeszłoroczny urlop spędziłem m.in. na Kaukazie, zahaczając o gruzińską stolicę, moczyłem nawet nogi w rzece Mtkvari, czyli w Kurze. Oczywiście, w książce występują ruble, kopiejki i radziecka milicja. Ba, nawet sam główny bohater zatrudnił się w jednostce milicji. Ale gdzieś ponad tym wszystkim CCCP mamy miejscową specyfikę, gruzińskie zwyczaje, sposób życia, imiona i mało powtarzalne nazwiska. To wszystko sprawia, że "Kukaraczę" powinien przeczytać każdy, kto kocha książki. Nawet jak się nie spodoba, w co osobiście wątpię, to nie stracicie wiele czasu. Natomiast część pozytywnie zaskoczonych sięgnie z pewnością po inne pozycje z przebogatej współczesnej literatury kaukaskiej. Czego mocno życzy wytrwały krzewiciel kultury nieanglosaskiej, piszący te słowa.

Książka Nodara Dombadzego ma zaledwie 80 stron. To wystarczy, by przedstawić tragiczną (w sumie) historię Georgija Tuszuraszwilego, zwanego przez wszystkich Kukaraczą ("cucaracha" to po hiszpańsku karaluch, ale tu chodziło bardziej o ciemną karnację mężczyzny, przypominającą Latynosa). Rzecz dzieje się w Tbilisi, w przeddzień wybuchu II wojny światowej w ZSRR, czyli w...