„Dzieje Tristana i Izoldy” to wywodząca się ze średniowiecznych wzorców parenetycznych opowieść o miłości dworskiej. Tragicznej, takiej, która nie powinna rozkwitnąć.

Opowiadaną przez trubadura historię dość dobrze się czyta. Jej rodowód, a także znaczenie w historii literatury są niewątpliwie czymś ciekawym, zapoznałam się z nimi w ramach lekcji języka polskiego. I choć byłam zainteresowana tym, co przedstawia jeden z „klasyków”, ta książka ma też swoje wady. Wielokrotnie przymykałam oko na nieco absurdalne rozwiązania fabularne, ale troszkę też rozumiem pewne „nagięcia rzeczywistości” dla celów powieści i czasów, w jakich powstała.

Nie jest to najlepsza rzecz, jaką w życiu czytałam, ale, pomimo niedociągnięć, bogata w zwroty akcji powieść może zaciekawić zainteresowanych tą tematyką czytelników. To, co najbardziej doceniam w „Dziejach Tristana i Izoldy” to ukazanie siły miłości eros, dylematów moralnych związanych z zakazaną miłością oraz wpływu przeróżnych splotów wydarzeń na ludzkie losy.

„Dzieje Tristana i Izoldy” to wywodząca się ze średniowiecznych wzorców parenetycznych opowieść o miłości dworskiej. Tragicznej, takiej, która nie powinna rozkwitnąć.

Opowiadaną przez trubadura historię dość dobrze się czyta. Jej rodowód, a także znaczenie w historii literatury są niewątpliwie czymś ciekawym, zapoznałam się z nimi w ramach lekcji języka polskiego. I choć...