...niezwykle mocna literatura ...już pierwsze klika zdań każdego z opowiadań wrzuca od razu w sam środek emocjonalnych powikłań bohaterów i trzyma na tyle blisko byśmy mogli sami sobie sie przyjrzeć czy i ile z tego kipi również nam w duszy - jako ofiarom, ale i byc może jako katom...rasizm na amerykańskim Południu w powojennej rzeczywistości jest tym, o co chodziło głównie Baldwinowi i wydaje się teraz dość specyficznym, lokalnym i może nawet oddalonym w czasie problemem, ale uniwersalność niektórych scen i wypowiadanych w ich kontekście zdań jest bardzo przejmująca...

...niezwykle mocna literatura ...już pierwsze klika zdań każdego z opowiadań wrzuca od razu w sam środek emocjonalnych powikłań bohaterów i trzyma na tyle blisko byśmy mogli sami sobie sie przyjrzeć czy i ile z tego kipi również nam w duszy - jako ofiarom, ale i byc może jako katom...rasizm na amerykańskim Południu w powojennej rzeczywistości jest tym, o co chodziło...

Pytanie pierwsze: czy oglądaliście film dokumentalny „I am not your Negro”?

Tam pada to dotkliwe zdanie: „The story of the Negro in America is THE STORY of America. It is not a pretty story.”

Polecam zwiastun:
https://youtu.be/rNUYdgIyaPM

To tam przybliża się sylwetkę pisarza i aktywisty Jamesa Baldwina i po tym seansie musiałam zajrzeć do antykwariatów i kupić jego książki dwa lata temu. Naczekał się na mnie.

„Na spotkanie człowieka” to zbiór opowiadań wyraźnie naznaczonych życiem pisarza. Zwątpienie w religię i człowieka. Dehumanizacja. Relacje hetero- i homoseksualne. Agresja na tle rasowym. Życie w Harlemie. Próby godnego życia w brutalnym świecie.

„Mieszkaliśmy w starej chałupie, w takiej samej, w jakich mieszkają kolorowi w całych Stanach, w czarnej dzielnicy New Jersey. Nienawidziłem matki za to mieszkanie. Nienawidziłem wszystkich okolicznych ludzi. Chodzili do kościoła i upijali się. Podlizywali się białym. Na widok gospodarza robili w portki i potulnie płacili czynsz.
Miałem siedem lat, kiedy po raz pierwszy nazwano mnie czarnuchem. Zrobiła to mała, biała dziewczynka o długich, czarnych lokach.”

Baldwin wchodzi w skórę niejednego człowieka. Jest małym chłopcem, jest oprawcą, jest dusicielem, jest policjantem katującym czarnoskórych obywateli, który sam jako dziecko był świadkiem okrutnego linczu. To właśnie zamykające zbiór tytułowe opowiadanie jest najbardziej brutalne i zamyka czytelnikowi usta. Jednak najbardziej utkwi mi w sercu opowiadanie „Bluesy Sonny’ego”, które mówi o skomplikowanej relacji dwóch braci. Sonny jest wykolejeńcem, rzuca się w ramiona uwodzicielskiej heroiny, nie mieści w sobie pojemności bezwzględnego świata. Jest chodzącą konsekwencją ludzkich nierówności. Samotnikiem. Świadomym Obywatelem świata.

„Czasem jest strasznie w środku - powiedział - i na tym polega nieszczęście. Chodzisz po tych ulicach, czarnych i śmierdzących i zimnych i nie znajdujesz najgłupszego nawet durnia, do którego mógłbyś zagadać, i nic się nie dzieje, i nie ma sposobu uwolnienia się od tego - od tej burzy w środku. Nie możesz jej z siebie wyrzucić gadaniem, póki trwa, nie uwolnisz się od niej miłością, a gdy w końcu bierzesz się do niej i chcesz ją z siebie w y g r a ć, widzisz nagle, że nikt nie słucha. Wobec tego ty musisz słuchać. Musisz znaleźć jakiś sposób słuchania.”

Sonny w pewnym momencie stojąc w oknie zauważa:

„Cała ta nienawiść tam na dole, cała ta nienawiść, i rozpacz, i miłość. To cud, że nie wysadzają ulicy w powietrze.”

Pytanie drugie i ostatnie: czy jesteśmy tacy pewni, że „mała, biała dziewczynka o długich, czarnych lokach” nie krzyknęłaby w dzisiejszym świecie „czarnuch”?

To są wciąż lektury obowiązkowe.

Pytanie pierwsze: czy oglądaliście film dokumentalny „I am not your Negro”?

Tam pada to dotkliwe zdanie: „The story of the Negro in America is THE STORY of America. It is not a pretty story.”

Polecam zwiastun:
https://youtu.be/rNUYdgIyaPM

To tam przybliża się sylwetkę pisarza i aktywisty Jamesa Baldwina i po tym seansie musiałam zajrzeć do antykwariatów i kupić jego...