Tom "Rozmowy z pisarzami" zbiera wywiady przeprowadzone przez Zbigniewa Taranienkę w latach 70. i 80. XX wieku. Jeżeli chodzi o dobór autorów, to moim zdaniem jest to ówczesna śmietanka literacka, a jeżeli nie śmietanka to przynajmniej grupa bardzo poczytnych i popularnych podówczas twórców.
Pytania, jakie zadaje Taranienko, nie zawsze wydają mi się specjalnie pomysłowe i dobrze postawione, niemniej padające odpowiedzi dają dużo do myślenia i nieraz wybiegają poza postawiony problem.
Książka nie ma z góry określonego tematu przewodniego, czy jednego motywu, który determinowałby zakres pytań. Można jednak odnieść wrażenie, że Taranienko dużo uwagi poświęca pytaniu o sprawy związane z tzw. "warsztatem". Docieka, jak "rodzi się" dzieło, jakie są relacje przedstawionych wydarzeń do rzeczywistości znanej autorowi. Interesują go także zagadnienia genologiczne: kiedy poezja już nie jest poezją, a może prozą, jaka jest sytuacja współczesnej powieści i tym podobne zagadnienia.
Rozmowy zostały przeprowadzone z tak różnymi ludźmi, że ciężko mówić tu o wnioskach ogólnych. Jedne są bardziej zajmujące, inne mniej, zależy to pewnie, przynajmniej w moim przypadku tak było, od stopnia znajomości twórczości danego pisarza, choć nie zawsze tak jest. Czasem rozmowa schodzi na szczegóły fabularne książek, ale nieraz dotyczy rzeczy ogólniejszych, jak choćby próby odpowiedzi na pytanie, czym jest literatura i jakie są jej, o ile są jakieś, zadania.
Do najbardziej interesujących rozmów zaliczyłbym dialogi z Leopoldem Buczkowskim, Mironem Białoszewskim i Andrzejem Kuśniewiczem. Co tych pisarzy wyróżnia? Żaden z nich nie ma poczucia misji, każdy bawi się słowem, osiąga przyjemność z samego pisania, co dało w moim odczuciu dobre rezultaty - wspaniałe książki, nadal warte przeczytania.
Można odnieść wrażenie, że inni pisarze prezentowani niejako w tej książce mają z góry określone zadania dla swego pisarstwa, a to ocalić godność człowieka pomiędzy przyrodą (S. Grochowiak), a to budowanie wartości (Z. Herbert), niesienie nadziei na wiarę w rozwój człowieka i wydobywanie pozytywnych stron ludzkiej osobowości (J. Putrament), "nie liczące się z niczym drążenie rzeczywistości" (M. Jastrun, s. 73), "fakt pisania językiem "czystym"" (R. Bratny, s.114).
Zdarzają się też wypowiedzi, z którym nie sposób było mi się zgodzić, jak choćby wypowiedź Zbigniewa Załuskiego: "W tworzeniu literatury socjalistycznej powinny nas interesować przede wszystkim treści humanistyczne i tematy, a nie forma. Forma to sposób przekazu, sposób dotarcia, nic więcej (s. 341).
Podsumowując: książka stworzona przez Taranienkę to ważne źródło wiedzy o konkretnych pisarzach, jako całość nie stanowi tworu jednorodnego, przez co nie trzeba jej czytać od deski do deski. Na ile stanowi obraz epoki, z której się wywodzi - ciężko powiedzieć, bo ile pisarzy, tyle poglądów. Na pewno warto zwrócić uwagę na rozmowy z wyżej wymienionymi autorami, ale nie tylko. Nawet w mniej interesujących wywiadach można wyłuskać nietypowe teorie i pomysły, jak choćby koncepcję Jerzego Putramenta proponującą podział książek na literaturę rozpaczy i nadziei.

Tom "Rozmowy z pisarzami" zbiera wywiady przeprowadzone przez Zbigniewa Taranienkę w latach 70. i 80. XX wieku. Jeżeli chodzi o dobór autorów, to moim zdaniem jest to ówczesna śmietanka literacka, a jeżeli nie śmietanka to przynajmniej grupa bardzo poczytnych i popularnych podówczas twórców.
Pytania, jakie zadaje Taranienko, nie zawsze wydają mi się specjalnie pomysłowe i...