Była to trzecia książka pana Aleksandra, którą miałam przyjemność przeczytać i jednocześnie trzecia, którą ‘machnęłam’ jednym tchem. Podobnie jak w poprzednich pozycjach, urzekł mnie styl pisania.
Po pierwsze zachowanie równowagi między dialogami i opisami (w przeciwieństwie do niektórych lektur szkolnych, gdzie pisarz do znudzenia katuje opisami, ale tak mozolnymi, że wulgaryzmy same cisną się na usta).
Po drugie – stosowanie określeń, epitetów i różnorodnych zwrotów, co umożliwia wyobrażenie sobie tego co się czyta, a to skutecznie ułatwia koncentrację. No i po trzecie – umiejętność zainteresowania odbiorcy. Nie sztuką jest napisać książkę, ale sztuką jest potrafić nią wzbudzić emocje, wprowadzić nutę tajemniczości, pokazać coś z różnych perspektyw.

Jeśli chodzi o samą treść, to przyznam, że za każdym razem, kiedy myślałam, że potrafię przewidzieć dalsze losy głównej bohaterki, historia przybierała zupełnie inny obrót niż się spodziewałam. To oczywiście sprawiało, że im bliżej ostatniej strony, tym czułam się bardziej zaintrygowana.

Końcówka przebiła wszystko – maksymalnie mną wstrząsnęła. Powód? To, w co wierzyłam od początku opowieści, okazało się nieprawdą, co mnie skutecznie wybiło z rytmu. Po skończeniu, jeszcze długo byłam zdezorientowana. Nawiasem mówiąc, siedziałam na uczelni i miałam kolejne wykłady. Chwilę siedziałam i bezmyślnie patrzyłam na ostatnią stronę, potem zamknęłam książkę i spoglądałam a to na okładkę, a to gdzieś w głąb auli. Tak więc najpierw kosztem czytania olałam robienie notatek, potem nie mogłam się już wbić w rytm zajęć. Miałam lekki mętlik w głowie i musiałam sobie poukładać dwie wersje – to co było oczywiste od początku i to, co nagle okazało się prawdą.

Zostały poruszone dwie sprawy, które dotyczyły mnie osobiście, być może dlatego książka jest dla mnie tak dobra i wartościowa ;)
Pierwsza sprawa, to że osoba, z którą planowałam resztę życia, utopiła się. I nagle trafiam na opis, gdzie dziewczyna się topi. Jednak nie czuła strachu związanego ze śmiercią, a wręcz przeciwnie – czuła ulgę, spokój, ciszę… Wiadomo, że oprócz tęsknoty i trudności z pogodzeniem się z Jego odejściem, dochodzi strach jak przeżył odejście z tego świata, czy nie cierpiał. Mam nadzieję, że gdyby miał opisać swoją śmierć, Jego odczucia byłyby bardzo podobne do tych, które napisał pan Aleksander.
I druga sprawa, tu zacytuję: ‘Umarłam – to pierwsza myśl, jaka dopada mnie po śmierci. A jego twarz, Igora, jest pierwszą, jaką widzę w zaświatach’. To też dało mi nadzieję, od śmierci Mojego Chłopaka pragnę przeżyć taką sytuację.

Podsumowując, dla mnie książka warta przeczytania. Lubię czytać o miłości, a tutaj podobały mi się opisy spotkań z Igorem, ich kolejne tygodnie spędzone razem, a między tym wtrącenia o innych aspektach życia dziewczyny, takich jak zainteresowania, szkoła czy podsumowanie, chociażby takie jak rozpoczyna rozdział trzynasty.
Kiedy czytałam jak tęskni za Igorem, czułam się jakbym czytała o własnych odczuciach. Wszystko to jest napisane bardzo realnie, szacunek dla autora za umiejętność uchwycenia wielu szczegółów, na które inni nie zwracają uwagi. Kiedy człowiek się zakocha, potrafi zapomnieć o całym świecie dookoła. Liczy się tylko miłość i każda chwila bez ukochanego jest wyczekiwaniem do następnego spotkania, co jest świetnie ujęte w pierwszym akapicie rozdziału jedenastego.

Żałuję jednego - że książka skończyła się tak szybko.

Była to trzecia książka pana Aleksandra, którą miałam przyjemność przeczytać i jednocześnie trzecia, którą ‘machnęłam’ jednym tchem. Podobnie jak w poprzednich pozycjach, urzekł mnie styl pisania.
Po pierwsze zachowanie równowagi między dialogami i opisami (w przeciwieństwie do niektórych lektur szkolnych, gdzie pisarz do znudzenia katuje opisami, ale tak mozolnymi, że...