Japoński okres Meiji to czas otwarcia na Zachód i ogromnych przemian, jakie ten krok niósł za sobą. Dla literatury oznaczało to, że powieści z kraju kwitnącej wiśni kształtem bardziej zaczęły przypominać znany nam model. Pojawił się realizm, a ulotne nabrało bardziej określonego kształtu. Jednostka została centrum fabuły, a język po modernizacji stał się przystępny dla szerokiego grona czytelników. To w tym okresie początek mają japońskie powieści historyczne, psychologiczne czy kryminały. A wśród ważniejszych ich twórców znajduje się Natsume Sōseki. Jego „Jestem kotem” z 1904/1906 roku balansuje gdzieś na granicy postępu i przyzwyczajeń w literaturze. Historia powstawała w formie opowiadań opublikowanych w magazynie, więc ciągłość fabuły jest bardzo elastyczna, a całość poznajemy z perspektywy kota.

Bohater jest rozbudowany i ciekawy absurdów w ludzkim życiu. Obserwuje on domowników, gości oraz sąsiadów, niejednokrotnie z nich kpi, ale wykazuje się również sporą naiwnością. Jego perspektywa wypukla wiele cech charakteru, ukazuje okres przemian, nie unika wpływów z Zachodu. Jest to ciekawa w formie wiwisekcja społeczeństwa japońskiego oraz być może pierwsza comfort book (w dzisiejszym znaczeniu),jaka na wschodzie powstała. W nadmiarze może wywołać przesyt, w rozsądnych dawkach sprawdza się bardzo dobrze.


przekł. Mikołaj Melanowicz

Japoński okres Meiji to czas otwarcia na Zachód i ogromnych przemian, jakie ten krok niósł za sobą. Dla literatury oznaczało to, że powieści z kraju kwitnącej wiśni kształtem bardziej zaczęły przypominać znany nam model. Pojawił się realizm, a ulotne nabrało bardziej określonego kształtu. Jednostka została centrum fabuły, a język po modernizacji stał się przystępny dla...

Jestem kotem i patrzę na świat, obserwuję, opowiadam, poznaję. I nie mam imienia. I tak przez całą książkę. Natsume Soseki w swojej powieści w ten sposób pokazuje nam Japonię z początku XX wieku, pokazuje społeczeństwo opowiadając o konkretnych ludziach, obrazuje mentalność, daje świadectwo czasów, w których żył. Długa to książka, gęsta i bardzo wartościowa. Współczesna literatura japońska ma już nieco inny charakter, ale proza Natsume jest nie do zastąpienia. Zdecydowanie jest pozycja godna polecenia i warta uwagi.

Jestem kotem i patrzę na świat, obserwuję, opowiadam, poznaję. I nie mam imienia. I tak przez całą książkę. Natsume Soseki w swojej powieści w ten sposób pokazuje nam Japonię z początku XX wieku, pokazuje społeczeństwo opowiadając o konkretnych ludziach, obrazuje mentalność, daje świadectwo czasów, w których żył. Długa to książka, gęsta i bardzo wartościowa. Współczesna...

Bardzo ciekawe spojrzenie na społeczeństwo japońskie początku XX wieku. Inna, zabawna, wciągająca.

Bardzo ciekawe spojrzenie na społeczeństwo japońskie początku XX wieku. Inna, zabawna, wciągająca.

Bardzo ciekawie jest raz na jakiś czas skoczyć do obcej kultury - oderwać się od europejskich nawiązań i filozoficznych "bolączek" Zachodu.

Powieść Sosekiego jest bardzo ciekawym przykładem tego, że właściwie zachwyt nad obcością na całej szerokości geograficznej przebiega tak samo i to nie tylko obecnie (książka pisana w 1905r).

Dzisiaj, powiedzmy, że mamy na Zachodzie zwrot ku tak zwanym filozofiom Wschodu, tak jakbyśmy nie mieli własnych narzędzi filozoficznych rozwijanych od Starożytności. Książka Sosekiego pokazuje, że to samo było (jest?) u nich w Japonii. Gdyby imiona, nazwy własne oraz wydarzenia społeczne zamienić na Zachodnie, to książka brzmiałaby jak napisana na przykład w Polsce.

Liczne nawiązania np. do europejskich filozofów, języka angielskiego i Zachodnich wynalazców świadczą równie dobrze o chęci poszukiwania, przez japońską inteligencję, czegoś odległego i egzotycznego, a z drugiej strony, dla niektórych, są dowodem pewnej kontaminacji kultury.

Bardzo ciekawy, choć nieco uciążliwy, długi i miejscami rozmyty, przykład tego, że jako homo sapiens żyjące w odległych kulturach, jesteśmy siebie nawzajem ciekawi, ale z pewną podejrzliwą rezerwą.

Na koniec dodam, że akurat dla mnie, książka napisana była z dozą zabawnego i nieinfantylnego poczucia humoru.

Bardzo ciekawie jest raz na jakiś czas skoczyć do obcej kultury - oderwać się od europejskich nawiązań i filozoficznych "bolączek" Zachodu.

Powieść Sosekiego jest bardzo ciekawym przykładem tego, że właściwie zachwyt nad obcością na całej szerokości geograficznej przebiega tak samo i to nie tylko obecnie (książka pisana w 1905r).

Dzisiaj, powiedzmy, że mamy na Zachodzie...

Wiele osób szuka w tej powieści kota. Kot jest, a nawet dwóch. Jeden jest bezimienny, a drugi ma na imię Kushami (Apsik),chyba imię wybrane nieprzypadkowo. To książka o zmieniającej się Japonii. Na pograniczu wieków. Zmiana tradycyjnej Japonii w nowoczesną zachodnią. To też, po części powieść autobiograficzna. Soseki wplótł do niej, swoje przeżycia (też uczył angielskiego). Szczerze polecam każdemu, kto zgłębia japońską kulturę.

Wiele osób szuka w tej powieści kota. Kot jest, a nawet dwóch. Jeden jest bezimienny, a drugi ma na imię Kushami (Apsik),chyba imię wybrane nieprzypadkowo. To książka o zmieniającej się Japonii. Na pograniczu wieków. Zmiana tradycyjnej Japonii w nowoczesną zachodnią. To też, po części powieść autobiograficzna. Soseki wplótł do niej, swoje przeżycia (też uczył...

Książka ze szczątkową fabułą, czy raczej scenkami rodzajowymi będącymi pretekstem do wydumanych rozkmin autora. Nudne to, rozwleczone, filozofujące, co w odbiorze dodatkowo utrudnia inna mentalność kulturowa autora. Wniosek? Stawiam dolary przeciw rublom, że w Japonii to jest lektura szkolna klas 5-6.

Książka ze szczątkową fabułą, czy raczej scenkami rodzajowymi będącymi pretekstem do wydumanych rozkmin autora. Nudne to, rozwleczone, filozofujące, co w odbiorze dodatkowo utrudnia inna mentalność kulturowa autora. Wniosek? Stawiam dolary przeciw rublom, że w Japonii to jest lektura szkolna klas 5-6.

Godna polecenia. Momentami bardzo zabawna.

Godna polecenia. Momentami bardzo zabawna.

Były w książce momenty lepsze i gorsze, ale generalnie dość dobrze się słuchało. Wiele fragmentów jest takie bardzo typowo japońskie i może nie do końca dla mnie zrozumiałe. Gdybym sama czytała, a nie słuchała spodziewam się, że odbiór mój byłby troszkę inny. Jednak pomimo wszystko, polecam.

Były w książce momenty lepsze i gorsze, ale generalnie dość dobrze się słuchało. Wiele fragmentów jest takie bardzo typowo japońskie i może nie do końca dla mnie zrozumiałe. Gdybym sama czytała, a nie słuchała spodziewam się, że odbiór mój byłby troszkę inny. Jednak pomimo wszystko, polecam.

Powieść miała być satyrą na społeczeństwo japońskie, zwłaszcza klasę średnią i mieszczańską. Ta satyra nie od razu była przeze mnie dostrzegalna. Powiedziałbym, że z początku drażnił punkt widzenia kota narratora. Trącało to zbyt nachalną personifikacją edukacyjnych i kiczowatych bajek ezopowych. Rozumiem, że zastosowanie takiego środka wyrazu miało dać odpowiednio zdystansowaną perspektywę komentatora. Kiedy przywykłem już do tej formy przedstawionego świata, specyficzny humor zaczynał stawać się coraz bardziej wyraźny. Wylewający się ogrom sentencji i mądrości cytowanych klasyków wschodnich jak i zachodnich podczas „uczonych” dysput ośmieszał cywilizację ludzką. Intencją autora było z pewnością pokazanie w krzywym zwierciadle ślepego naśladownictwa. Małpowanie europejskiego stylu życia i łączenie go z japońskim tworzy komiczny konglomerat. W książce została pokazana tląca się jeszcze kultura japońska , zanim została całkowicie pożarta przez europejską cywilizację.

Powieść miała być satyrą na społeczeństwo japońskie, zwłaszcza klasę średnią i mieszczańską. Ta satyra nie od razu była przeze mnie dostrzegalna. Powiedziałbym, że z początku drażnił punkt widzenia kota narratora. Trącało to zbyt nachalną personifikacją edukacyjnych i kiczowatych bajek ezopowych. Rozumiem, że zastosowanie takiego środka wyrazu miało dać odpowiednio...

Lekka, relaksująca. Pewnie jeszcze do niej wrócę.

Lekka, relaksująca. Pewnie jeszcze do niej wrócę.