Miałam ochotę na totalne odmóżdżenie i kicz. Dlatego właśnie sięgnęłam po „Posępną litość”. Tytuł książki w połączeniu z okładką dawał nadzieję na tandetę. No przecież ta potargana pannica z przerostem trzeciego migdałka (niedomknięte usta) w ubłoconej kiecce dzierży tę kuszę jakby trzymała zdechłego kota za ogon. Z entuzjazmem zabrałam się za lekturę licząc na grafomańskie popisy autorki, która każe omdlewać swojej bohaterce w miłosnym uniesieniu na sam widok księcia na białym koniu. No i się przeliczyłam…

„Posępna litość” okazała się niezwykle wciągającą i bardzo przyzwoitą powieścią z wartką akcją i ciekawymi bohaterami. Robin LaFevers zastosowała narrację pierwszoosobową, ale jej bohaterka nie nudzi przydługimi opisami, co widzi, myśli i czuje. Wszystko jest odpowiednio wyważone i ma sens.

Akcja powieści toczy się w piętnastowiecznej Bretanii, która po śmierci księcia jest łakomym kąskiem dla Francji. Przeszkodą jest jednak następczyni tronu, Anna, której zamążpójście może zapewnić księstwu niezawisłość. Jak to zwykle bywa, toczą się zażarte spory o to, kogo ma poślubić księżniczka. Dworskim intrygom i knowaniom francuskich szpiegów nie ma końca. W dodatku w najbliższym otoczeniu Anny jest zdrajca, którego nie sposób wykryć…No chyba, że z pomocą ruszy zakon świętego Mortaina, boga śmierci.

Ismae, główna bohaterka i narratorka powieści, została wyszkolona na zabójczynię. W końcu jak inaczej ma służyć swemu bogu córka Śmierci? Dziewczyna nie miała łatwego życia, dopiero zakon sprawił, że poczuła się bezpieczna, zwłaszcza, że znalazła w nim schronienie przed mężem i ojcem. Dziewczyna całym sercem jest oddana służbie Mortainowi, który obdarzył ją wieloma ciekawymi łaskami. Odporność na trucizny i możliwość kontaktu z duszami zmarłych robi wrażenie. Ismae na polecenie ksieni zakonu musi zacząć współpracować z Gavrielem Duvalem, przyrodnim bratem księżnej Anny. Trzeba wykryć zdrajcę Bretanii i go zlikwidować.

Ismae trafia w sam środek dworskich intryg, w dodatku dziewczyna nie może ujawnić, kim naprawdę jest. W końcu zabójczyni nie jest najmilszym gościem na książęcym dworze. Pisarka fantastycznie pokazała różnego rodzaju układy i układziki, ale mnie najbardziej urzekło dojrzewanie Ismae, która musi przestać ślepo wierzyć nieomylności zakonu i zacząć samodzielnie myśleć. Rozbrajający i trochę przerażający jest entuzjazm, jaki towarzyszy dziewczynie, gdy ma wypełniać wolę Mortaina. Dla Ismae zabić kogoś to pestka, zna mnóstwo sposobów, by odebrać życie.

„Posępna litość” naprawdę mnie zauroczyła. Jeśli ktoś lubi tego typu literaturę, powinien koniecznie sięgnąć po tę książkę. Na jesienną chandrę będzie to idealna lektura dla każdej czytelniczki. Bo nie brakuje w tej powieści silnych, zdecydowanych kobiet, które muszą jakoś sobie radzić w męskim świecie, w którym rola kobiety na ogół jest sprowadzona do bycia klaczą rozpłodową. A, wątek miłosny jest naprawdę uroczy.

I tylko ta okładka nadal mi się nie podoba, choć pojęłam zamysł jej autora.

Miałam ochotę na totalne odmóżdżenie i kicz. Dlatego właśnie sięgnęłam po „Posępną litość”. Tytuł książki w połączeniu z okładką dawał nadzieję na tandetę. No przecież ta potargana pannica z przerostem trzeciego migdałka (niedomknięte usta) w ubłoconej kiecce dzierży tę kuszę jakby trzymała zdechłego kota za ogon. Z entuzjazmem zabrałam się za lekturę licząc na grafomańskie...