Pośród morza autorów beletrystyki, a przede wszystkim twórców niezwykle klimatycznych horrorów i thrillerów, to właśnie Stephen King zasługuje na miano największego, jak najbardziej pozytywnego, indywiduum. Gdyby nie niekonwencjonalnie kreowana przez niego literatura, w której forma i treść tworzą powoli i specyficznie wyłaniający się klimat, który wzrasta i lubi się okresowo wyrywać, to współczesna literatura grozy, thrilleru i horroru z atmosferą psychicznego przytłoczenia i kreacji konsternacji wdzierającej chłód i nieustające zaskoczenie w umysł czytelnika, nie powstałaby w takim stylu jakim jest obecnie. Jednak nie każdy fascynuje się twórczością Stephena Kinga, jego niecodziennym sposobem wtłaczania swoich przemyśleń wprost między wersy fabuły powieści, niczym obserwator pragnący coś nam przekazać. Wielu czytelników nie rozumie jego zbyt częstych, teraz już typowych, nawiązań do religii bądź czegoś niezwykle metafizycznego. King porusza problem wiary nie tylko w Boga, ale też we własne możliwości. Dodajmy do tego połączone siecią powiązań, rozbudowane wątki postaci, powplataną działającą podświadomie grozę, a otrzymamy coś czego nie potrafi napisać nikt inny, coś co upłynni tylko Stephen King.

Mieszkający w stanie Maine, Stephen King, to jeden z najbardziej poczytnych pisarzy w historii beletrystyki. Ma 70 lat i wciąż pisze, lecz do tej pory, spod jego pióra wyszło już kilkadziesiąt książek, a najsłynniejsze z nich, takie jak „Carrie”, Cmętarz Zwieżąt” , „Misery”, które doczekały się własnych filmowych adaptacji, oprócz sławy przyniosły mu, i wciąż przynoszą, inspirację do napisania kolejnych powieści, dzięki którym będzie mógł wpływać na ludzi, literaturę i jej horyzonty. Dzięki którym będzie trwał w zbiorowej jaźni umysłów swoich czytelników, których dzisiaj można liczyć w milionach. Spowoduje to, że tak jak informacje w Kapsule Czasu, jego idee, myśli twórcze – czyli wszystko co sobą reprezentuje, niezmiernie się zachowają. A mówiąc o sentymentach, i o tym ile dla Stephena Kinga znaczy, to, jak czytelnik reaguje na jego książki, warto przytoczyć tu przykład jego dzieła, w którym nostalgia, często odpychane i ironizowane uczucia mieszają się z wzrastającym poczuciem zagrożenia, wyobcowania, ,,krzykliwego” strachu głównego bohatera. Tym niezwykłym dziełem, w którym płaszcz normalności umiejętnie maskuje przygnębiające, wprawiające w konsternację i zaciekawienie niczym podniesienie palca przez chcącego się coś dowiedzieć, zlęknionego małego chłopca, jest: "Joyland". To, co zaskakuje w tej powieści, to postać Devina Jonesa – pierwszoosobowego narratora, którego sylwetkę w bardzo inteligentny sposób wykorzystuje autor. Nieważne jest zaangażowanie kolejnej osobowości, poprzez którą Stephen King wykreuje nam całą płaszczyznę, w której rozgrywa się powieść – fabuła, wątki, postacie itp., ale najistotniejszym jest fakt, że pisarz posługuje się Devinem, jako narzędziem do przekazywania emocji i uczuć, które jako główny bohater lubi chomikować, czego autor w konsekwencji późniejszych wydarzeń powieści wolałby odradzić i przestrzec czytelników przed podobnym co Devin zachowaniem. Dzięki Jones’owi ,King rzeźbi, jak renesansowy artysta dłutem kształtuje swój majestatyczny pomnik, cały głęboki i sensualny charakter książki.

Devin to dwudziestojednolatek, typowy młodzieniec z marzeniami zamkniętymi w klatce. Intrygującym jest to, że jego wizerunek zaczyna się kształtować od czasów rzeczywistych, gdy już na pierwszych stronach książki daje nam się poznać jako mężczyzna w okolicy 60-tego roku życia. Zimny, wyzuty, świadomy uczuć, które kiedyś czyniły go szczęśliwym. Tak przez rozpoczynające powieść kilka zdań, kształtuje się jego osoba. Lecz to tylko dodatek, który ma nadać znaczenia i wyrazistości wspomnieniom – wydarzeniom z 1973r.: momentów i dłuższych chwil osnutych wokół tytułowego „Joylandu”. A "Joyland" Kinga to nie upiorny park rozrywki, z klaunami , których twarz zdobi szeroki przerażający uśmiech i szpiczaste zębiska oraz nie mroczny, opustoszały diabelski młyn, skrzypiący swymi mocno zardzewiałymi kabinami nawet przy lekkim podmuchu wiatru. "Joyland" to miejsce pracy, które miało dać Devinowi stabilne zatrudnienie i jako takie perspektywy na przyszłość. Młodzieniec swe nadzieje wiązał z Wendy, która z pozycji ,,dziewczyny” miała wyjść do rangi żony. Po przenosinach do Parku, Devin zdaje sobie jednak sprawę, że Wendy staje się dla niego zbyt oziębła, jakby go niezauważała i odpychała. Dziewczyna w końcu z nim zrywa, ale ukazuje to w nieco niekonwencjonalny sposób: pisząc listy o swoich nowych przeżyciach, w których tylko wspomina ich związek, który to niestety dawno powinien zakończyć się na przyjaźni. Dla 60-letniego Devina i jego przeszłej wersji wciąż jest to nieco zgorzkniałe uczucie. Zerwanie z Wendy bardziej go przytłoczyło niż wzmocniło ,,gorejący” w nim żal. Dlatego też konsekwencje tych wydarzeń rozlewają się na cały ciąg fabularny, mający miejsce w tej ustosunkowanej, przeszłej wersji niniejszej beletrystyki. Owe reperkusje łączą się z niepokojącym wydarzeniem, o którym mało kto mówił, a które jako okrutny akt zbrodni miało miejsce w "Joylandzie" – Parku Rozrywki, w którym w 1973r. m.in. pracował Devin. Nieczmu winną nastolatkę zamordował jej towarzysz, z którym pokazywała się w miejscu, gdzie spełniają się wszelkie chwilowe zachcianki, gdzie każdy w otoczeniu waty cukrowej i kolorowych neonów może choć na chwilę stać się dzieckiem. Chłystek oprócz zabicia Lindy Gray, był prowodyrem równie przykrych wydarzeń. Bezcześcił szczęście innych, mordując prawdopodobnie kilka, jak nie kilkanaście kobiet, całkowicie niezwiązanych z "Joylandem". Dlatego też Devin kończąc sezon letni w Parku Rozrywki i powoli opuszczając miejsce, w którym przebrany za maskotkę Parku topił się w upale, będąc przykrytym grubym kostiumem i zabawiając dzieci za marne parę groszy, postanowił dowiedzieć się, kto stoi za tak okrutnymi wynaturzeniami. Czy "Joyland" może skrywać tak pełną okrucieństwa i abominacji tajemnicę, której znaczenie jako powieści i epicentrum głównej akcji książki mocno uwypuklił autor poprzez dobrze wpisany kontrast, który niczym falująca mgła przesłania mrok, pukające, pragnące wychylić się zło, swym iluzorycznym poczuciem bezpieczeństwa, wyciekającej z ludzi ,,słodkiej” radości i uśmiechniętych twarzy dzieci?. Tego chciał dowiedzieć się nasz dwudziestojednolatek - ,,maskotkowy” ulubieniec maluchów, którego poczucie sprawiedliwości pokierowało na chwilę poza obręb "Joylandu". Poznanie Micka – dziesięciolatka, przesiąkniętego cyniczną postawą do własnej śmiertelnej choroby, która powoli wysysała z niego wszelkie siły witalne, na którego twarzy dzięki Devinowi, figlarny uśmiech trwał jeszcze dłużej niż zwykle, podświadomie uruchomiło trybiki w umyśle nastolatka, dając mu szczere pobudki i inspiracje do znalezienia okrutnika, który pozbawił życia Lindę Gray. I tak się stało. Lecz dzięki wyjątkowym walorom twórczości Stephena Kinga, czym by się ta pozycja literacka nie skończyła, i tak miałaby nostalgiczny, przygnębiający i lekko dźgający w odczucie stałości i równowagi wydźwięk. I z tego słynie właśnie Stephen King: z kunsztu w posługiwaniu się własnym doświadczeniem, intuicją i tym, że w "Joylandzie" nie liczy się, tak jak w "To" – jego innym dziele - kreacja wypruwającego psychikę wrzeciono po wrzecionie, przerażenia, lecz stopniowe, bardzo osobiste i intuicyjne łączenie zatajanego, jakby niechcianego przez pracowników Parku Rozrywki aktu mordu, z wplatanymi w to nieszczęściami zdarzającymi się w ,,tuptusiowym” Joylandzie i przytrafiającymi się poza nim osobom z tym miejscem związanym; dające powieść inny rodzaj strachu, zmartwienia, przygnębienia. Kreujące na tyle specyficzną atmosferę, by naznaczyć ją głębią, zagęszczając ją wokół ludzkiej, tak bliskiej teraz emocjom natury.

Wspomnienia, emocje, ich prywatne i własne odczucie. Stanowią one bardzo ważny element twórczości Stephena Kinga, a widać wyraźnie, pisarz dużo czerpie z własnych doświadczeń. Ukazuje w ten sposób cały urodzaj, głęboką różnorodność kreowania myśli, które następnie przelewa na papier. By wzbudzić zaciekawienie, konsternację, odczucie przez czytelnika ciężaru lęku i negatywnych emocji, które spuszczone w worze na jego ciało, załamują go i odrażają, nie trzeba od razu atakować odbiorcy nagłymi zwrotami akcji, bardzo dokładnymi, obrzydliwymi opisami równie odrażających miejsc i zjawisk. Wystarczy, jak chytry lis pograć na emocjach odbiorcy, ,,ubrać” narratora beletrystyki w pierwszoosobową formę, wybrać do tego odpowiednie miejsce akcji lub postacie, które będą kontrastować i nasilać uwypuklone przez pisarza, oscylujące wokół lęku i strachu zjawiska, i przepis na indywidualną i odmienną naturalność w pisaniu – która jest raczej aktem kreacji niż pisaniem - gotowa. Dlatego też, przysłowiowe wodzenie czytelnika za nos to chyba nie do końca domena Stephena Kinga. Autor, z każdym kolejnym dziełem chce nas czegoś nauczyć, pokazać coś nowego, sprawić, by łatwiej było czytelnikowi scalić się zarówno ze strefą mroku, thrillerem, jak i poruszającym dramatem, czy nawet fantastyką. Taki okazał się "Joyland", który nauczył, jak różny może być strach i lęk, i co je rozróżnia oraz wzmacnia.

Pośród morza autorów beletrystyki, a przede wszystkim twórców niezwykle klimatycznych horrorów i thrillerów, to właśnie Stephen King zasługuje na miano największego, jak najbardziej pozytywnego, indywiduum. Gdyby nie niekonwencjonalnie kreowana przez niego literatura, w której forma i treść tworzą powoli i specyficznie wyłaniający się klimat, który wzrasta i lubi się...