Są takie filmy, są takie książki, są takie doświadczenia, które się rozpoczynają niewinnie, nic nie zapowiadając, a rozwijają się spektakularnie w ferię wrażeń i emocji. Piszę o tym dlatego, że książka Łukasza Orbitowskiego jest przykładem dokładnie odwrotnym.

Byłem zmęczonym moim drugim Twardochem (też może o nim coś napiszę), stwierdziłem - ponoć się znają, razem coś chyba kiedyś pisali, Twardoch językowo jest sprawny bardzo, ale fabularnie nieznośny - zobaczmy co zrobił Orbit. I przez pierwsze 100 stron pomyślałem sobie - kurczę, tutaj mamy akcję, tutaj coś się dzieje, jest historia. Język może nie tak wysmakowany jak u wysokiego ślązaka, ale nareszcie jest o czym czytać. No to czytam. Akcja zawiązuje się, rozwija, i kończy. Kończy nieźle, ale, patrzę, jestem w 1/5 książki. Co będzie dalej, jak taki finał autor pociągnie jeszcze przez 400 stron. Musi mieć jakiś zamysł szatański, jakąś puentę niezapomnianą.

Nie miał. Przez kolejne 400 stron brniemy w coraz większe poplątanie, w coraz nudniejsze i bardziej absurdalne historie, w coraz głupszych bohaterów. Co dziwne, nawet język się degeneruje, dialogi pod sam koniec są już tak nieznośnie płaskie jakby były pierwszą gimnazjalną próbą fabularną autora - a przecież na początku było lepiej! Wydaje mi się? Może być, wszystko może być. Ale te wątki fantastyczne, koszmarne, ten horror nie wiadomo skąd, który też kończy się tak piramidalnie głupio jak to jest możliwe. Trochę to wygląda jak pisanie pod potężnym wpływem, trochę wygląda jak internetowa gra w "dopisz po ostatnim zdaniu". Ostatnie 100 stron przerzucałem coraz szybciej i z rosnącą irytacją. Skończyłem, fa-tal-ne. Może kiedyś dam autorowi drugą szansę, ponoć jego ostatnie książki są dobre - ale na razie, na długo, dziękuję.

Są takie filmy, są takie książki, są takie doświadczenia, które się rozpoczynają niewinnie, nic nie zapowiadając, a rozwijają się spektakularnie w ferię wrażeń i emocji. Piszę o tym dlatego, że książka Łukasza Orbitowskiego jest przykładem dokładnie odwrotnym.

Byłem zmęczonym moim drugim Twardochem (też może o nim coś napiszę), stwierdziłem - ponoć się znają, razem coś...