,,Sztuka obserwacji" jest tytułem przeznaczonym w mojej opinii dla typowego introwertyka W tej książce bez problemu znajdziemy analizy przeróżnych sytuacji oparte na wnioskach autorki. Jako, że sam jestem osobą dość małomówną (użyłbym tu nawet sformułowania : cichy obserwator rzeczywistości) pozycja ta zdobyła moją sympatię. Czytanie tego poradnika może pogłębić naszą wiedze o tajniki psychologii znane głównie studentom tego kierunku. Myślę, że książka godna polecenia.

,,Sztuka obserwacji" jest tytułem przeznaczonym w mojej opinii dla typowego introwertyka W tej książce bez problemu znajdziemy analizy przeróżnych sytuacji oparte na wnioskach autorki. Jako, że sam jestem osobą dość małomówną (użyłbym tu nawet sformułowania : cichy obserwator rzeczywistości) pozycja ta zdobyła moją sympatię. Czytanie tego poradnika może pogłębić naszą...

Jo-Ellan Dimitrius dzieli się z nami swymi spostrzeżeniami z wieloletniej pracy w charakterze konsultantki sądowej. W książce wiele jest na temat komunikacji zarówno werbalnej, jak i niewerbalnej i ogólnie, jak autorka słusznie zauważa, w ocenie ludzi w zasadzie wszystko ma znaczenie, a właściwa ocena jest bardzo trudna, bo czasami sygnały jakie ludzie wysyłają, mogą w zależności od kontekstu, zupełnie co innego znaczyć. Dlatego też radzi ostrożnie i niepochopnie wartościować, bo to co w jednej kulturze może być szczytem dobrego wychowania, w innej oznacza grubiaństwo (vide: maniery Japończyków i Europejczyków przy stole). Aby właściwie oceniać ludzi, trzeba być niewątpliwie dobrym obserwatorem. Chodzenie na skróty i kierowanie się stereotypami, które tak ułatwiają życie, też nie są wskazane przy wydawaniu opinii o innych. To, jacy jesteśmy, nie tylko zależy od nas samych, bowiem na uformowanie naszych charakterów wpływają zarówno cechy wybieralne (czyli te, które możemy zmieniać, np.: ubiór, fryzura, tatuaż),jak i niewybieralne (np.: pochodzenie ekonomiczno-społeczne, cechy fizyczne, jak chociażby wzrost). Trochę więc truizmów...;)

Książka ta w zasadzie jest jedną z wielu, jakie czytałam na temat komunikacji werbalnej i niewerbalnej. Dawane w nich wskazówki, mniej więcej są podobne do innych pozycji wpisujących się w ten nurt. Natomiast, co ją odróżnia, i co muszę przyznać nieco zszokowało mnie, to dzielenie się autorki swymi doświadczeniami zawodowymi i wnioski, jakie nasuwają się po przeczytaniu jej słów. Z wypowiedzi pani Dimitrius wynika bowiem, że sposób doboru ławników do poszczególnych spraw wcale nie jest taki bezstronny, jakby się wydawało być powinien. W zależności bowiem od tego, czyja strona będzie bardziej zaangażowana (obrona bądź oskarżenie) w sam proces kompletowania ławników, to można tak dobrać odpowiednich ludzi, aby opowiedzieli się po pożądanej stronie. Czyli prawnik w tandemie z psychologiem w USA oznacza z reguły wygraną dla strony. Ciekawa jestem, jak to wygląda w praktyce - gdyby porównać dane statystyczne wygranych spraw amerykańskich prawników, którzy przy układaniu strategii na sali sądowej korzystają z porad psychologia, z innymi, już bez takiego udziału. No właśnie, o tym nie było...

Można przeczytać, ale bez fajerwerków, kapiszony zamokły...*

* Recenzja pierwotnie zamieszczona na stronie: www.bookfreak.pl

Jo-Ellan Dimitrius dzieli się z nami swymi spostrzeżeniami z wieloletniej pracy w charakterze konsultantki sądowej. W książce wiele jest na temat komunikacji zarówno werbalnej, jak i niewerbalnej i ogólnie, jak autorka słusznie zauważa, w ocenie ludzi w zasadzie wszystko ma znaczenie, a właściwa ocena jest bardzo trudna, bo czasami sygnały jakie ludzie wysyłają, mogą w...

Zdziwiłem się, widząc inną okładkę, ale cóż - te z upływem czasu się zmieniają, podobnie jak i ludzie.

Z książką miałem styczność już jako dziecko, kiedy to ojciec rzucił ją gdzieś na półkę, śpiesząc się do pracy. Jako niska wtedy osóbka (cóż, do dnia dzisiejszego się to nie zmieniło, smutne ;_;),sięgnąłem po taboret, a książka Dimitrius i Mazarelli spadła mi na głowę, uderzając pełnią wiedzy w moje szare komórki. Wtedy (czyli jakieś 14 lat temu, patrząc na okładkę, chociaż ja miałem ją w łapkach jako 13-latek) podtytuł brzmiał: "Jak poznać prawdę o drugim człowieku".

Dimitrius spędziła sporo czasu przypatrując się procesom sądowym (wybierała ławników, była kryminologiem). Wierzcie mi, nawet najmniejsze mrugnięcie może o was wiele zdradzić. Przykład z książki - czy wierzycie w to, że wszystkie osoby noszące okulary mają słaby wzrok? W 90% posługujecie się tzw."pierwszym wrażeniem", które jest w 3/4 przypadków błędne.

Ta książka uświadomi wam, co możecie zrobić, by nie stać się ofiarami własnych błędów. Wierzcie mi, obserwując rzeczywistość jesteście w stanie ocalić swoje życie.

Zdziwiłem się, widząc inną okładkę, ale cóż - te z upływem czasu się zmieniają, podobnie jak i ludzie.

Z książką miałem styczność już jako dziecko, kiedy to ojciec rzucił ją gdzieś na półkę, śpiesząc się do pracy. Jako niska wtedy osóbka (cóż, do dnia dzisiejszego się to nie zmieniło, smutne ;_;),sięgnąłem po taboret, a książka Dimitrius i Mazarelli spadła mi na głowę,...

Bardzo ciekawa książka.
To co zauważyłem po sobie po przeczytaniu tej książki, to to, że zacząłem skupiać się na obserwowaniu ludzi. Samoczynnie, nawet się na tym nie skupiam - po prostu patrzę i próbuję dojść do jakiś wniosków.
Niestety, książka ma dużo wad - dostajemy podręcznik obserwacji, jednak te obserwacje są czasami bardzo płytki. Bardzo dużo tekstu nie przeraża, ale przeraża to, że autorka zawarła zbyt dużo dygresji, które przeszkadzają w czytaniu, no i niestety ksiązka się po prostu pruje - jest zbyt słabo zszyta.
Polecam dla "detektywów amatorów", którzy chcą się pobawić w dokładniejszą obserwację ludzi.

Bardzo ciekawa książka.
To co zauważyłem po sobie po przeczytaniu tej książki, to to, że zacząłem skupiać się na obserwowaniu ludzi. Samoczynnie, nawet się na tym nie skupiam - po prostu patrzę i próbuję dojść do jakiś wniosków.
Niestety, książka ma dużo wad - dostajemy podręcznik obserwacji, jednak te obserwacje są czasami bardzo płytki. Bardzo dużo tekstu nie przeraża,...

Tak na prawdę bardziej interesowały mnie przykłady podawane w książce a nie sama sztuka obserwacji gdyż żeby można było coś z tych rad wykorzystać potrzeba tyle pracy nad sobą.

Tak na prawdę bardziej interesowały mnie przykłady podawane w książce a nie sama sztuka obserwacji gdyż żeby można było coś z tych rad wykorzystać potrzeba tyle pracy nad sobą.

Polecam ciekawym ludzkich zachowań :)

Polecam ciekawym ludzkich zachowań :)

Bardzo dobrze wyjaśniony każdy z przykładów, zapamiętanie ułatwiają podawane sytuacje, w których dana rzecz się pojawiała. Jeśli interesują Cię ludzie, ich zachowania polecam przeczytanie właśnie tej książki.

Bardzo dobrze wyjaśniony każdy z przykładów, zapamiętanie ułatwiają podawane sytuacje, w których dana rzecz się pojawiała. Jeśli interesują Cię ludzie, ich zachowania polecam przeczytanie właśnie tej książki.

Dużo rzeczy oczywistych, ale dużo nie. Warto.

Dużo rzeczy oczywistych, ale dużo nie. Warto.